Review: Avi Buffalo op Pukkelpop 2010 (Club)
"I'm getting stokeder and stokedissimo!" liet Avigdor Zahner-Isenberg zich een paar maanden geleden nog in een interview ontvallen, net voor het fantastische Avi Buffalo-debuut eindelijk bij het legendarische Subpop zou verschijnen. Wij voelden ons precies zo stoked toen we richting Club trokken. Eerder dit jaar hadden we het viertal immers al een beetje weifelend zien schitteren op de Perzische tapijten van de Botanique, en de piepjonge band had daarna bijna voortdurend podiumervaring kunnen opdoen tijdens een schier eindeloze tournee. Onze verwachtingen waren dus hooggespannen, toen plots bleek dat ze maar met z'n drieën op het podium stonden: waar was toetseniste/zangeres Rebecca Coleman in 's hemelsnaam naartoe?
Het optreden
Avi Buffalo en hun wat grillige popsongs in de lijn van Wilco, Neil Young en The Shins zijn populair de review van hun debuutplaat wordt nog bijzonder vaak aangeklikt op de Humo-site maar nu ook weer niet zo populair: via hun Facebook-pagina trachtten ze de voorbije weken geregeld nog op het allerlaatste moment slaapplaatsen te scoren in Amerikaanse steden. Dat wordt alvast net iets gemakkelijker wanneer de band nu tot drie leden zou herleid zijn, maar Rebecca werd deze namiddag duidelijk gemist op het podium. Dat de stemmen van de ex-geliefden elkaar zo perfect aanvullen bleek in de Botanique (en op hun plaat) een van de allersterkste punten van de band: de zang van Avi alleen klonk dan ook wat dunnetjes, en doordat hij met zijn gitaar Rebecca's ontbrekende orgeltje enigszins probeerde te compenseren, gingen de songs nog net iets meer dan gewoonlijk op West Coast-folkrocksongs lijken, zoals die in de sixties uit Laurel Canyon opkringelden. Mooi, maar Avi kon uiteindelijk toch niet verhinderen dat puike songs als Truth Sets In' en Can't I know' iets van hun glans verloren.
Toen ze hun laatste nummer al aangekondigd hadden, werd hen vanuit de coulissen toegefluisterd dat ze nog vijftien minuten mochten spelen, en toch hielden ze het bij een XL-versie van Remember Last Time', dat uitmondde in minutenlang gefeedback en ander gefreak. Hadden ze niet meer dan zeven liedjes die ze met zijn drieën deftig konden spelen? Wie weet. Feit is dat elk van die zeven liedjes ons zelfs in verre van optimale omstandigheden nog steeds erg wisten te bekoren. Bij ons thuis mogen ze altijd crashen. Zonder, maar liever gewoon mét Rebecca.
Hoogtepunt
Moeilijk! We twijfelen tussen onze favoriet Summer Cum' en het onvermijdelijke What's In It For?': heerlijk om te zien hoe Avi zich met de ogen dicht helemaal leek te verliezen in het instrumentale middenste deel van die song.
Quote
We hoorden nogal wat opgetogen dankbetuigingen à la You guys are real sweet.' En: You got some good sandwiches in Belgium'. Voor iemand die in interviews steevast opgevoerd wordt als een onwaarschijnlijke spraakwaterval, was Avi vandaag opvallend stil.
