Review: Barry Adamson - King of Nothing Hill
De ramen van de huizen zijn al jaren dichtgetimmerd. Dat er een streep licht op de kasseien valt, is te danken aan die éne nog werkende straatlantaarn. Een oude geblondeerde dame - ooit was ze mooi, maar ze weet niet meer wanneer - probeert de aanda...
De ramen van de huizen zijn al jaren dichtgetimmerd. Dat er een streep licht op de kasseien valt, is te danken aan die éne nog werkende straatlantaarn. Een oude geblondeerde dame - ooit was ze mooi, maar ze weet niet meer wanneer - probeert de aandacht te trekken van langzaam voorbijrijdende chauffeurs. Een eind verderop, half verscholen in de schaduw tussen omgevallen afvalbakken, staat Satisfaction Jackson. Kaalgeschoren kruin, hangsnor, sikje, handen met opzichtige ringen, strak gesneden maatpak en een Marlboro in de mondhoek.
Eerder noemde hij zich El Deludo, Oscar de la Soundtrack, Mr. Moss Side Gorie, The Jazz Devil en Harry Pendulum ('the last of the big time swingers'): hij wisselt even vaak van naam als zijn vrienden van revolver. Niemand wil zijn dagboeken verfilmen: te veel geweld, te veel seks, te veel religie, te duister, te naargeestig, te cynisch, te veel met sardonische humor geëtaleerde black awareness. Hij maakt er dan maar platen van, die hij uitbrengt als Barry Adamson, de naam waaronder zijn vroegere werkgevers Magazine en Nick Cave hem kennen. 'The King of Nothing Hill' is zijn nieuwste. Wat funkier dan de vorige, maar ook met verscholen jungle beats ('When Darkness Calls'), grondig verbouwde jazz ('Le Matin Des Noire'), naar dixieland evoluerende nachtclubpop ('That Fool Was Me'), David Lynch-horror ('The Second Stain'), een spannende achtervolging ('The Crime Scene'), een gesmaakte bijrol voor een van zijn vele kinderen ('Cinematic Soul') en een Barry White-zonder-onderbroek-adaptatie ('Saint Amour'). Kortom: cool as fuck.
'The King is dead, long live the King', mompelt Satisfaction Jackson en trapt tegen het nog stuiptrekkende lichaam dat aan zijn voeten ligt. Een geblindeerde limousine mindert vaart. Helmut Lotti stapt uit en vraagt of hij een tribute mag maken.
