Review: Bastille op Rock Werchter 2013 (Klub C)

Bastille heeft beslist: de zomer is begonnen! En ik was er zelf niet kapot van, maar ik verwed er mijn bierrantsoen van een maand op dat voor Bastille een Snow Patrol-achtige carrière in het verschiet ligt.

Dag vier, dus. De wei meurt spectaculair naar stront, de zon schijnt onwelvoeglijk hard, en u ruilde jumpsuit voor bikini en band shirt voor blote tors. En ging vervolgens naar Bastille kijken: net voor hun optreden hadden ze een gouden plaat gekregen, en de pijltjes naar de Klub C waren geheel nutteloos - u moest gewoon de massa volgen. De tent puilde uit: Bastille bleek nu al te groot voor het vroege middaguur. Dat had niet alleen te maken met de muziek, natuurlijk: zanger Dan Smith - quel beau mec! - is een populaire jongen. Een goeierd, die Dan: het type dat, gesteld dat hij in het Knuffelbos woonde, ongenadigd gepest zou worden door Molletje, Panda et les autres.

'De songs misten kloten en een spanningsboog. Maar hey: missen wij niet allemáál kloten en een spanningsboog?'

De songs van Bastille - ze wandelden in Werchter door debuutplaat 'Bad Blood' - zijn kleurige springdingen met goede manieren. Tinkelende electronica, een gitaar en een stém: een mooie, hoge, weemoedig galmende stem, ergens tussen Kele en Jonsi. Alleen: de songs misten kloten en een spanningsboog. Maar hey: missen wij niet allemáál kloten en een spanningsboog?

Het moment

Bastille had zijn eigen triomfboog mee, en die heette 'Pompeii'.

Het publiek

U was met véél in en rond de Klub C, en u was daar gráág!

Quote

'E-e-e-o-e': het luidst meegetoeterde zinnetje was er één met veel klinkers.

Tweet