Review: Beatles - 1962-1966 & 1967-1970
Soms vraag ik me wel eens af: hoe ziet Suzanne van Interlabor er eigenlijk uit? Of: hoe zou de wondere wereld der popmuziek er hebben uitgezien als The Beatles er niet waren geweest? Vooral die laatste vraag houdt me op dit moment nogal bezig. Dat ko...
Soms vraag ik me wel eens af: hoe ziet Suzanne van Interlabor er eigenlijk uit? Of: hoe zou de wondere wereld der popmuziek er hebben uitgezien als The Beatles er niet waren geweest? Vooral die laatste vraag houdt me op dit moment nogal bezig. Dat komt omdat ik mij gewillig bereid heb verklaard enkele notities te verstrekken bij het op CD verschijnen van The Beatles '62-'66' en 'The Beatles '67-70', zeg maar de Rode en de Blauwe. Dat was gisteravond. Het is ondertussen bijna vier uur in de morgen en tot voor enkele minuten had ik nog altijd geen woord getikt. De hele tijd heb ik grijnzend zitten genieten van wat ongetwijfeld de meest fantastische Best Of-platen uit de popgeschiedenis zijn. Drie keer na mekaar nog wel. Puur voor de lol. Want het is niet dat ik wat erop staat niet ken. Het complete Beatles-oeuvre stond al in mijn hart gegrift toen er van enige baardgroei nog nauwelijks sprake was. Mijn exemplaren van de Rode en de Blauwe hebben zó dikwijls aan de naald blootgestaan, dat ze zelfs Uytterhoeven naar de kroon kunnen steken in het kampioenschap Om Ter Grijst. Alle 54 songs, van 'Love me do' tot en met The long and winding road', kan ik woord voor woord meezingen. Zelfs 'Old brown shoe'. Het spreekt vanzelf dat het begrip zingen hier in de breedst mogelijke zin verstaan moet worden, en dat de Ringo-nummers mij dan ook iets beter liggen dan de rest. Maar goed, het wordt klaar buiten, en u verwacht van mij nog een min of meer genuanceerd antwoord op de vraag: hoe zou de popmuziek er hebben uitgezien zonder de magische combinatie John Lennon, Paul McCartney, George Harrison, Ringo Starr en - hij kan niet over het hoofd worden gezien - George Martin? Wel, de woorden 'interessant', 'aanzienlijk' en 'minder' springen mij voor de geest. Als ik ze nu nog in de juiste volgorde krijg, kan ik naar bed. What can l say? lk speel soms met mijn Beatles-poppetjes (uit '64!) die ik voor mijn verjaardag heb gekregen. Ze lijken er niet echt op maar ze schudden met hun hoofd als je er een tikje tegen geeft. Ik heb Bulgaarse persingen en bootlegs uit de voormalige Sovjet-Unie. Ik zet al jaren, telkens als de postbode aanbelt, voor de lol mijn syntetisch Beatles-pruikje op om de deur open te maken. Hij doet al jaren alsof hij het niet merkt, maar ik weet wat hij zich 's nachts ligt af te vragen: Hoe zou die Suzanne van Interlabor er eigenlijk uitzien?
