Review: Beirut op Pukkelpop 2009 (Marquee)
Zach Condon, Beirut in persoon, heeft een vriendin. Tot zover het slechte nieuws voor de hordes blozende, gillende en smachtende meisjes die vanavond naar de Marquee waren afgezakt. Het goede nieuws? Lees verder!
Wals, hoempa en melancholisch trompetgeschetter, afgewisseld met een goeie scheut whiskey: Beirut bracht wat men van Beirut verwacht, en dat is geweldig. Doorleefder Balkanmuziek wordt zelfs in Bosanski Brod niet gezongen, kundiger chanson hoort men zelfs niet in de cafeetjes van Saint-Germain-des-Prés, klaaglijker zigeunerliederen worden zelfs in 's lands woonwagenparken niet voor het voetlicht gebracht. Beirut had deze avond bovendien aan de komische noot gedacht, in de vorm van een mannelijke Whoopi Goldberg als roadie (men moet lef hebben om knalrode dreadlocks te dragen), en een drummer die wij van de Jostiband meenden te herkennen (oprecht moeite gedaan om onze lach in te houden niet gelukt). Waarom we dan maar' drieëneenhalve ster voor dit optreden veil hebben? Omdat Zach Condon naar onze zin te weinig naar Gulag Orkestar' teruggreep, nog altijd onze favoriete Beirut-plaat. Én omdat hij verzuimde The Penalty' te spelen, nog altijd ons favoriete Beirut-chanson. Dommage!
Hoogtepunt
Wegens het ontbreken van The Penalty': Nantes', de schitterende klaagzang die niet-ingewijden zich wellicht nog zullen herinneren van Music For Life 2007.
Quote
Dank u. Dankuwel.'
(En voor u hetzelfde. Dank u. Dankuwel.)
