Review: Beirut op Rock Werchter 2016

Beirut verraste op geen enkele manier – en dat was exact waar ik op hoopte.

Je weet wat Zach Condon komt doen. Op het aperitiefuur is hij de Balkan binnengevallen, hij heeft er knappe vrienden gemaakt, en die stelt hij aan je voor – vrienden die ‘Santa Fe’ heten, of ‘Elephant Gun’, of ‘The Peacock’. Die poreuze samenzang, die puberende harmonica, die stof en zweet ademende drums, en – vooral - dat gouden koper: bij Beirut mag je dromen van landerige dagen en onstuimige nachten.

'Het leek alsof Amélie Poulain elk moment The Barn zou komen binnenlopen'

Je weet dus dat het één lange wals wordt op uitgeruste benen, dat de liefde wordt bezongen, dat al je heimwee uit de kelders van je geheugen geroepen wordt. Beirut verraste op geen enkele manier – en dat was exact waar ik op hoopte.

Toch viel er zaterdag wat te leren van Condon en z’n aandoenlijk devote band (het enthousiasme van de drummer was aanstekelijk als chlamydia). Dat de ukelele veel méér is dan een midgetgitaar, bijvoorbeeld. Dat blazers ook buiten de parochiekerk kunnen ontroeren. En dat je niet per definitie een sukkelig sujet bent als weemoed en melancholie een spelletje autostop spelen in je bloedbanen. Tristesse is een ziekte, melancholie niet. En zondagspoëten weten: melancholie rijmt op euforie. Met dat programmapunt plan ik overigens de eerstkomende parlementsverkiezingen te winnen.

Maar Beirut dus: het had geen spanningsboog mee, wel gewoon liefde voor roerige muziekjes. De tijd had een stakingspiket opgezet: de uren hadden plots geen volgorde meer, de seconden geen logica. Het leek alsof Amélie Poulain elk moment The Barn kon binnenlopen – ja, het was zo’n uur waarin je het kersenrood van de lippen van je liefste wilde zoenen.

Het moment

‘Nantes’, natuurlijk, dat liedje dat een eigen emoji verdient.

Het publiek

Zoende zich door het concert – véél speeksel dat van eigenaar veranderde.

Quote

Geen grote prater, Zach Condon: al z’n bekentenissen zitten in z’n muziek.

Tweet