Review: Ben Atkins - Mabelle
Johnny Cash, Warren Zevon, Robert Palmer: de groten zijn ons in sneltempo aan het ontvallen, maar gelukkig - zo dachten wij toen we 'Mabelle' van Ben Atkins hoorden - staat er af en toe weer iemand op met een eigen geluid. Atkins is een 24-jarige b...
Johnny Cash, Warren Zevon, Robert Palmer: de groten zijn ons in sneltempo aan het ontvallen, maar gelukkig - zo dachten wij toen we 'Mabelle' van Ben Atkins hoorden - staat er af en toe weer iemand op met een eigen geluid. Atkins is een 24-jarige blaag uit Henrietta, Texas, en een singer/songwriter op wiens toekomstige platen we ons nu al verheugen.
Geïnspireerd door Gillian Welch, Hank Williams, Buddy Miller en Kasey Chambers (wiens 'Last Hard Bible' hier wordt gecoverd) presenteert hij ons een americana-plaat die werkelijk helemaal klopt. Atkins heeft een sterke voorkeur voor small town life en zijn rake observaties verraden een volwassenheid die niet bij zijn leeftijd past. Het titelnummer zet de toon: Atkins zet een rokerige honky tonk neer, waar ene Mabelle, een dame bij wie alles fout loopt in het leven, danst op de fiddle songs van het huisorkest. Of neem 'Another Place and Time': een nummer over zijn achteroom die op D-day in Normandië landt en de oorlogsgruwel overleeft door de gedachte aan zijn vredige Texaanse achtertuin.
Muzikaal springt Atkins behendig heen en weer tussen countryrock en blue grass, met als extremen de galopperende party tune 'Milo Johnson' en de stemmige celloballade 'Ask Me Why'. Ook Atkins' kartelige stem zullen wij voortaan uit duizenden herkennen. Maar bovenal horen we op 'Mabelle' een urgente behoefte om de wereld in een lied te vatten, en een talent dat van de vaagste streep zonlicht muziek kan maken. Great stuff!
