Review: Beth Gibbons & Rustin Man - out of season

Voor ze samen met Geoff Barrow in Portishead ging spelen, deed Beth Gibbons een auditie om zangeres te worden in O'rang, de groep van Paul Webb - voormalig bassist van Talk Talk. Om de één of andere reden kwam het toen niet tot een samenwer...

Voor ze samen met Geoff Barrow in Portishead ging spelen, deed Beth Gibbons een auditie om zangeres te worden in O'rang, de groep van Paul Webb - voormalig bassist van Talk Talk. Om de één of andere reden kwam het toen niet tot een samenwerking, maar ondertussen heeft Gibbons toch tijd gevonden om tussen haar werkzaamheden bij Portishead door - ongeveer om de zeven jaar een nieuwe plaat uitbrengen - toch met de man in de studio te duiken. Adrian Utley, vast gitarist bij Portishead, mocht ook meedoen.

'out of season' is een folkplaat met emotionele weerhaken geworden. U leest het goed: een folkplaat. De sampler en platenspeler werden aan de kant geschoven, en vervangen door Echte Muzikanten. Even goed als Portishead ? Nope. Heel wat beter.

De platen van Portishead waren als hevige verliefdheden: ze sloegen in als een bom, maar zodra de liefde over was, bleef je eenzaam en onverschillig achter. De emotionele impact van de gemiddelde Portisheadplaat is tegenwoordig - we kunnen alleen voor onszelf spreken - null, zero en void.

Wat er veranderd is? Gibbons is er alvast niet vrolijker op geworden. Neem het maar van ons aan: als u nog maar half zo triest was als Gibbons klinkt in haar songs, dan had u uzelf al lang van kant gemaakt. Op 'out of season' is het overigens - niet toevallig - voortdurend herfst.

Maar: de sferen waar Portishead op teerde hebben plaats gemaakt voor volwaardige songs, zoals op het magistrale 'Tom the Model' - chill factors nummer één tot honderd vormen zij aan zij een koortje. Wie zei daar dat blanke Britse vrouwen geen soul konden zingen?

'Rustin Man', de song waar we de groepsnaam aan te danken hebben, is triphop zonder de elektronica. Denk Aphex Twin, die in de fifties na een avondje stappen met William Burroughs op qualudes de studio binnenwandelt en ontdekt dat ze z'n speelgoed nog niet uitgevonden hebben.

Op 'Show' gebruikt Gibbons haar stem als een blaasinstrument: een saxofoon, met name, om een aan Satie verwante pianolijn van wederwerk te dienen, en op 'Drake' brengt nu ook Gibbons, na Beck eerder dit jaar, een ode aan de Tolkien van de tristesse,de te vroeg gestorven, steeds onvoorspelbaar gitaarspelende en al twintig jaar vanuit het graf aan een comeback werkende Nick Drake. Prachtig.

undefined