Review: Big Fish

Tijdens de opnamen van 'Planet of the Apes' (2000) verloor Tim Burton (45) zijn vader. Uit zijn verdriet heeft Burton één van zijn meest gave films geboetseerd: 'Big Fish', een rustige, zeer ontroerende, uit pure melancholie samengestelde p...

Tijdens de opnamen van 'Planet of the Apes' (2000) verloor Tim Burton (45) zijn vader. Uit zijn verdriet heeft Burton één van zijn meest gave films geboetseerd: 'Big Fish', een rustige, zeer ontroerende, uit pure melancholie samengestelde parel van een prent, waarin de gekte en de camp en de onzin niet meer alle kanten uitslaan - zoals in 'Beetlejuice' en 'Mars Attacks!' - maar prachtig onder controle worden gehouden door zacht kloppende emoties en een mooi en teder verhaal. Billy Crudup speelt de jonge journalist Will Bloom die zich probeert te verzoenen met zijn terminaal zieke vader Edward (Albert Finney), een onverbeterlijke fantast wiens verleden versluierd gaat in wonderlijke vertelsels. Als jongeman, zo gaat het verhaal, vertrok Edward Bloom op een vreemde odyssee, die hem langs wonderlijke plaatsen en figuren voerde: een vriendelijke reus, een sprookjesachtig dorp waar iedereen op blote voeten loopt, een dichter met writer's block (een prachtige Steve Buscemi), een circusdirecteur met weerwolftrekjes (Danny DeVito), een naakte onderwaternimf. Tussendoor onderneemt Bloom spionagemissies naar China en overvalt hij banken. Het klinkt uitzinnig, maar de barokke zotheid van 'Batman' en 'Sleepy Hollow' is veraf. Burton, die duidelijk aan maturiteit heeft gewonnen maar wiens kinderlijke verbeelding intact is gebleven, doet iets wat hij nooit eerder heeft gekund: hij vertelt een verhaal waarin de gekte en de gevoelens mekaar prachtig in evenwicht houden. Zelfs de meest fantastische scènes voelen heel vertrouwd aan, alsof je ze gisterennacht in een droom hebt beleefd: 'Ze zeggen dat, als je de ware ontmoet, de tijd heel even stilstaat,' horen we Edward Bloom offscreen zeggen, waarna Burton de tijd effectief laat stilstaan en we Bloom door een bevroren mensenmassa naar zijn meisje zien toewaden. Melig, ja, maar mooimelig, en bovenal waar. Bovendien voegen Albert Finney en Ewan McGregor (die de jonge Bloom vertolkt), hoewel ze allebei met een vuistdik Alabama-accent staan te acteren, met hun twinkelende oogjes een laconieke Britsigheid aan het verhaal toe, die de schmalz mooi helpt verlichten. 'Big Fish' is niet alleen een zeer persoonlijke film waarin Burton het vertellen van sprookjes tot levenskunst verheft, het is ook een eerbetoon aan diegenen onder ons die gesprekken aanknopen met kabouters, die in hun kindertijd piloot bij de R.A.F. waren, en die 's nachts in de bossen rondzwerven met de elfen. Bij deze roepen wij Tim Burton uit tot onze patroonheilige.