Review: Björk - Medúlla
Er zijn kringen, we frequenteren ze niet maar we kennen ze wel, waar 'Medúlla' kunst zal worden genoemd. Kunst! Of, erger nog: Eigenzinnig! 'Medúlla' is de nieuwe a-capellaplaat van Björk, het opdondertje dat is uitgegroeid (nou ja) tot icoon, tus...
Er zijn kringen, we frequenteren ze niet maar we kennen ze wel, waar 'Medúlla' kunst zal worden genoemd. Kunst! Of, erger nog: Eigenzinnig! 'Medúlla' is de nieuwe a-capellaplaat van Björk, het opdondertje dat is uitgegroeid (nou ja) tot icoon, tussendoor ook acteert, en Olympische Spelen voor geopend mag zingen.
Wij weten begot niet wat we met 'Medúlla' aanmoeten in deze doorgaans door geteisem geplaagde kolommen. Zélfs na negen beluisteringen niet. Koesteren? Mijlenver van ons afgooien? Is dit mooi? Ja. Erover? Ook. Op 'Medúlla' zijn alleen stemmen te horen - wat programming (door Björk-getrouwen Mark Bell en Matmos) en een paar bass lines niet te na gesproken. Vocaal wordt Björk bijgestaan door onder anderen Robert Wyatt, Rahzel (u wellicht bekend van The Roots, en onlangs nog met zijn maatje Mike Patton te horen op Pukkelpop. Patton doet trouwens óók mee op twee nummers, ouwe Faith No More-fans zullen hun oren niet geloven!), The Icelandic Choir en hun Engelse collega's van The London Choir.
Laten we mekaar vooral niet fijnbesnaard noemen: zonder skip-toets zouden wij 'Medúlla' niet zo vaak hebben uitgezeten. Zeker weten. Tussen ons en 'Öl Birtan', 'Vökuró', 'Desired Constellation' en 'Oceania' ('One breath away from mother Oceania/your nimble feet make prints/in my sands' - hallo!) was er al vanaf de allereerste tonen onbehagen, en dat is niet meer goedgekomen. Zeuren blijft zeuren, hoe hooggestemd ook. Stel ons dus meermaals bloot aan 'Öl Birtan' en die andere keelaandoeningen, en wij ruilen onze riant bemeten, zwartlederen bureaustoel gráág in voor een brits in de Abu Ghraib-gevangenis om er vanaf te zijn! Toen die nog door Charles Graner en Lyndie England bewaakt werd!
Wat 'Medúlla' tóch interessant maakt - en uiteindelijk over de streep trekt - is ten eerste het contrast tussen de stem van Wyatt en Björk in het wonderschone 'Submarine', ten tweede human beatbox Rahzel, die een handvol nummers (vijf om precies te zijn: 1-3-6 (hier asemt zacht de geest van Sinéad O'Connor over)-12 & 14) een welgekomen boost of energy geeft, en ten derde de koppigheid van Björk, die altijd weer artistieke risico's durft te nemen. Respect daarvoor.
6 stemmen pro, 4 contra en 4 onbeslist: ten kastele P. komt Björk daar absoluut mee weg! Maar nu toch gauw een antidotum van Led Zeppelin of AC/DC opgelegd. Of Mötley Crüe!
