Review: Boom Bip - Blue Eyed in the Red Room

Wie lak heeft aan My Bloody Valentine, extatische engelenkoren en muzikale climaxen met Cinemascope-allures, én tijdens de afwas weleens een elektronische popplaat consumeert, heeft wellicht wel oren naar 'Blue Eyed In the Red Room' van Bryan Hollan...

Wie lak heeft aan My Bloody Valentine, extatische engelenkoren en muzikale climaxen met Cinemascope-allures, én tijdens de afwas weleens een elektronische popplaat consumeert, heeft wellicht wel oren naar 'Blue Eyed In the Red Room' van Bryan Hollan alias Boom Bip. Hollans nieuwe songs zijn net zo zorgvuldig bij mekaar gepuzzeld als die van M83, maar bevinden zich ergens tussen warme post-rock-excursies en crispy elektronica. In 'Girl Toy' schuift hij een Tortoise-bas onder iets minimalistisch en speels van Nobukazu Takemura, terwijl een songtitel als 'Cimple', de uiterst subtiele tiktakpercussie van 'Soft and Open' en de crunchy Autechre-goes-pop-beats van 'The Move' verraden dat Hollan veel naar de intelligent dance music uit de vroege nineties heeft geluisterd.

Van zijn hiphop-verleden is nauwelijks nog iets te merken: Hollan samplede niets, maar speelde alles live in, en overal duiken akoestische gitaren op. De nummers zijn vaak mini-suites, die vrijelijk mogen evolueren en muteren, waardoor zelfs een zeldzame miskleun als de kletterende hippiejam 'Do's and Don'ts' nog min of meer in schoonheid eindigt. Hoeveel lagen en loops Boom Bip ook boven elkaar knipt en plakt, 'Blue Eyed In the Red Room' klinkt altijd even transparant: het maakt niet uit of de typisch heldere melodielijnen de boventoon voeren, of hij een betoverend rookgordijn ophangt als achtergrond voor Nina Nastasia's ontboezemingen in de drone-ballad (en het hoogtepunt) 'The Matter (of Our Discussion)'. Simpele conclusie: heel mooie plaat, niet meer, niet minder. (Boom Bip speelt op 8 april op het Domino-festival in de AB in Brussel.)

undefined