Review: Bowling for Columbine
Ongeveer halverwege 'Bowling For Columbine' laat documentairemaker/woelwater Michael Moore ('Roger and Me') ons de beelden zien die in april 1999 werden gefilmd door de beveiligingscamera's van Columbine highschool, toen Eric Harris en Dylan Klebold ...
Ongeveer halverwege 'Bowling For Columbine' laat documentairemaker/woelwater Michael Moore ('Roger and Me') ons de beelden zien die in april 1999 werden gefilmd door de beveiligingscamera's van Columbine highschool, toen Eric Harris en Dylan Klebold daar zonder met de ogen te knipperen twaalf leerlingen en één leerkracht afknalden. Koelbloedig schrijden de twee tieners rond in de schoolbibliotheek, af en toe een schot lossend, rustig hun geweren herladend, het bloedbad dat ze hebben aangericht kalm overschouwend, als twee veldheren die hun blik voldaan over het slagveld laten dwalen. Het zijn beelden met schokfactor 10, tegelijk afschuwelijk en onwerkelijk, een beetje zoals de straalvliegtuigen die het World Trade Center binnenvliegen. Maar welk inzicht leveren die beelden eigenlijk op? Wat steken we er van op? Dat is nog maar de vraag! Moore, die zich in 'Bowling For Columbine' luchtigjes afvraagt waarom de Amerikanen mekaar zo graag overhoop knallen, trakteert ons op een hoogst entertainende zondvloed van archiefbeelden, statistieken, hilarische nieuwsflashes, en interviews (onder meer met Marilyn Manson en Matt Stone), maar veel verhelderende inzichten of openbaringen levert de film, in de eindafrekening, niet op. Bovendien zaten we ons geregeld blauw te ergeren aan de zelfgenoegzame stijl van de cineast die, tot meerdere eer en glorie van zichzelf, steevast mensen aanpakt die verbaal niet zo sterk in hun schoenen staan als hij: 'Zou je niet beter de zakenlui arresteren die verantwoordelijk zijn voor het gat in de ozonlaag?' horen we Moore op een irritant toontje aan een ietwat verveelde straatklabak vragen - alsof die ene klabak dat gat er eigenhandig heeft ingebrand. Gegniffel in de zaal en applaus op alle banken - Ha! Zie de idiote flik afdruipen! - maar gedegen onderzoeksjournalistiek kun je dit niet noemen. Een andere irritante trek van Moore is zijn onverkwikkelijke neiging tot generaliseren: Columbine, Oklahoma City, Nicaragua, El Salvador, Bosnië, Irak, elf september, het motorongeval van Jean-Marie Pfaff: als we Moore mogen geloven, is het allemaal de schuld van Charlton Heston, de voorzitter van de National Rifle Association, die in een nu al legendarische scène genadeloos te kakken wordt gezet. Toegegeven: Michael Moore staat onbetwistbaar aan de goeie kant en hij heeft overschot van gelijk als hij verklaart dat er iets grondig mis is met een land waar tieners, kinderen en rednecks zonder al te veel problemen naar geladen geweren kunnen grijpen; maar de tactiek van de man, - nee, die lust ik niet.
