Review: Brendan Benson - The Alternative to Love
Weet u nog, die keer dat Jack White de zanger van de Von Bondies tot moes sloeg? Dat was op een optreden van Brendan Benson. Om maar te zeggen dat de man friends in high places heeft. Helaas kan hij er maar van drómen even beroemd te zijn als z'...
Weet u nog, die keer dat Jack White de zanger van de Von Bondies tot moes sloeg? Dat was op een optreden van Brendan Benson. Om maar te zeggen dat de man friends in high places heeft. Helaas kan hij er maar van drómen even beroemd te zijn als z'n handtastelijke fans, en dat heeft zo zijn redenen: Initials BB is in de loop van z'n carrière meermaals te kakken gezet door z'n platenfirma, en meer dan één recensent zag zich bij het bespreken genoodzaakt de verdoemde woorden 'goedbewaard geheim' uit de kast te halen, ook al omdat Bensons muziek zich heel wat makkelijker laat beluisteren dan beschrijven. Als een gevoel volstaat: wij worden er intens, tot diep in onze vezels gelukkig van. Neen? Welaan dan: op 'The Alternative to Love' - de opvolger van het destijds hoog in ons eindejaarslijstje geëindigde 'Lapalco' - gaat Benson maar één keer in de fout, op het Spectoriaanse 'Pledge of Allegiance', dat ons helaas meer aan Willy Deville dan aan de Supremes deed denken. Maar voor de rest niets dan lof: de man brengt wederom goed in het gehoor liggende powerpop die toch niet simpel is. Het titelnummer, bijvoorbeeld, begint als een kampvuursong, transformeert dan tot meebrulrock en mondt uit in grandioze bleekschetendisco - 'Paranoid Android', maar dan pop. Het licht obsessieve 'Biggest Fan' heeft een troubadoursmelodie die ook Beck wel zou liggen, en die gestut wordt door piano's, klavecimbels (!) en een batterij stroperige strijkers die zelfs de zwaarste suikerverslaafde aan z'n fix helpt. Verder veel seventiesrock met soepele afdronk op de pinot noirste plaat die we dit jaar al gehoord hebben - we dénken dat het iets betekent, maar vraag het ons nog eens als we weer nuchter zijn.
'I don't know what I'm looking for/ I only know I want to look some more', klinkt het op het uitgelaten 'Last Man Standing'. Wij kunnen Benson alleen maar aanmoedigen in zijn zoektocht: naast 'The Alternative to Love' heeft hij samen met Jack White nóg een hele plaat opgenomen, die volgens mensen die 'm al gehoord hebben de 'Nevermind' van de jaren nul moet worden. Om het met Dirty Harry te zeggen: go ahead punk, make our year.
