Review: Brian Wilson & Van Dyke Parks - Orange Crate Art

Plinke-plonke-plinke-plonke op een goedkope, vermoedelijk bij een postorderbedrijf betrokken harp. Ooeff, een geweldige dreun op de drums. Hemelse stemmen die uit de Grand Canyon lijken op te stijgen, 'Wouldn't it be nice if we were older...'. Wan­n...

Plinke-plonke-plinke-plonke
Ooeff
'Wouldn't it be nice if we were older...'
PDW Towers
Beach Boys
Mike Love

Boys geen opname van betekenis meer afgeleverd sinds, ja sinds wan­neer eigenlijk? O ja, er was de hit 'Kokomo' waarover ik enkel kan zeg­gen dat er een stek in de hel is gere­serveerd voor dergelijke deunen en waarschijnlijk ook een parkeerplaats voor de auteurs ervan.

Laten we de processie van ons ge­heugen liever de Echternach-pas op­leggen en ons buigen over de Beach Boys anno de jaren zestig, toen de gewonde geest Brian Wilson nog aan het hoofd stond, een man die de stemmen in zijn hoofd omzette in volstrekt unieke muziek en het vele geld dat hij daarmee verdiende in postzakken vol cocaïne. De coke maakte hem op het laatst zo schizo­freen dat hij uit de groep stapte om een duo met zichzelf te vormen, wat naar verluidt een fortuin aan special effects heeft gekost. Ik heb het over een reeks briljante, in een bij Phil Spector geleende sound gevangen songs als 'God only knows', 'Darling', 'Caroline No', 'Help me Rhonda', 'Good vibrations', 'l just wasn't ma­de for these times' of 'Hang on to your ego', songs die de tube niet spa­ren bij het zalven van mijn gemoed.

Een enkele keer is zo'n lukrake se­lectie niet voldoende en moet ik het meesterwerk 'Pet Sounds' in zijn ge­heel en op belachelijk hoog volume horen vooraleer ik met een geruststel­lende klik weer in mijn hum schiet. Ik weet niet waarom precies deze muziek voor mij een prima medicijn tegen de condition humaine is, maar het werkt iedere keer en het is véél goedkoper dan Prozac. Sommige van Wilsons col­legae (laatst nog Tom Petty) noemen hem onverbloemd de Beethoven van onze tijd. Een vergelijking waaraan we weliswaar zonder veel problemen de woorden 'mijn oren' kunnen toevoe­gen, maar die er in elk geval op wijst dat Wilsons muziek niet alleen op little old moi een grote indruk maakt.

Na de sterk onderschatte solo­plaat 'Brian Wilson' ('88) bleef het lange tijd stil. Onder leiding van de controversiële psychiater Eugene Landy werd destijds wel een opvolger ingeblikt ('Sweet Insanity') maar die werd door de platenfirma niet goed genoeg bevonden en in een la ge­stopt. De onlangs uitgebrachte soundtrack bij de Don Was-documentaire 'l just wasn't made for