Review: Broken Flowers

Kent u de T-slag van Jerommeke nog? In 'De Minilotten van Kokonera' laat Jerommeke zijn ijzeren vuist neerkomen op een gevaarlijke meteoor. Eerst geeft die meteoor geen krimp. 'Rustig afwachten,' zegt Jerommeke dan. 'Is beroemde T-slag. Meteoor besef...

Kent u de T-slag van Jerommeke nog? In 'De Minilotten van Kokonera' laat Jerommeke zijn ijzeren vuist neerkomen op een gevaarlijke meteoor. Eerst geeft die meteoor geen krimp. 'Rustig afwachten,' zegt Jerommeke dan. 'Is beroemde T-slag. Meteoor beseft het nog niet.' Waarna het ding zich gewonnen geeft en onder een luide 'Krraaaak!' in duizend stukjes uiteenvalt.

Ook 'Broken Flowers' deelt T-slagen uit. Hoewel we heel goed wisten dat je van een film van Jim Jarmusch nóóit te veel mag verwachten - de man hecht nu eenmaal meer belang aan pauzes dan aan actie - vonden we er heel lang geen bal aan. Bill Murray, nog steeds in 'Lost in Translation'-jetlagmodus, is Don Johnston, een weggedeemsterde Don Juan die opstaat uit zijn sofa, in een huurauto stapt en zijn liefjes van weleer gaat bezoeken. Maar het weerzien verloopt koeltjes: we zien geen blije gezichten, geen uitgelaten 'Kom in mijn armen!'-momenten, geen liefdesbetuigingen en geen knuffelpartijen - tenzij misschien met Laura (Sharon Stone), en dan nog alleen maar omdat Laura zélf toevallig nood heeft aan een omhelzing. Maar de meeste vrouwen reageren ijzig, alsof ze Don liever kwijt dan rijk zijn. Op het eind neemt Don weer plaats in zijn sofa en that's it: we vonden het toch wat spaarzaam, zelfs voor Jarmusch, die van spaarzaamheid zijn handelsmerk heeft gemaakt.

Maar 'Broken Flowers' heeft een ongelooflijke T-slag in huis. Pas wéken later, toen we in de keuken een broodje américain stonden te smeren en, in navolging van Don, onze schaarse ex-lieven (die twee-en-een-half) aan ons geestesoog voorbij lieten trekken, beseften we ineens - alsof we werden getroffen door een pijlschot - dat Jarmusch over de hele lijn gelijk heeft, dat 'Broken Flowers' trilt van emotie, en dat we meer van Don hielden dan we aanvankelijk dachten. We denken allemaal graag dat we een onuitwisbare stempel drukken op onze ex-aanbedenen - ja meneer, ook ú - maar de waarheid is dat ze ons allang uit hun hoofd hebben gezet (hoewel dat in uw geval natuurlijk ook aan die slechte adem kan liggen). Dus ja: 'Broken Flowers' oogt misschien kaal, maar net zoals in die andere minimale roadmovie 'About Schmidt' dienen de lange autoritten, de jazzy muziek, en het lijzige verhaal in feite alleen maar om een gevoel van melancholie en verbittering uit te drukken. Vorm en inhoud zijn één. Zelfs de gortdroge slaapwandelvertolking van Bill Murray, die zich nu helemaal heeft losgekoppeld van deze wereld en in een permanente staat van desolatie lijkt te verkeren, blijkt ineens perfect te kloppen. Want hoe zou je zelf zijn als je, als in een soort emotioneel dopplereffect, zonet al je ex-lieven aan je voorbij hebt zien trekken? Het enige wat je redelijkerwijs nog kan doen, is een broodje américain smeren, in de sofa plaatsnemen, en vervolgens in duizend stukjes uiteenvallen.