Review: Bruce Springsteen - The Ghost of Tom Joad
Voor 'The ghost of Tom Joad' liet Bruce Springsteen zich inspireren door 'The grapes of wrath', de klassieker van John Steinbeck over de Grote Depressie die in de jaren dertig miljoenen Amerikanen armlastig maakte en duizenden illegale plantagewe...
Voor 'The ghost of Tom Joad' liet Bruce Springsteen zich inspireren door 'The grapes of wrath', de klassieker van John Steinbeck over de Grote Depressie die in de jaren dertig miljoenen Amerikanen armlastig maakte en duizenden illegale plantagewerkers tot onmenselijke slavenarbeid dwong. De link met het hedendaagse, met zijn eigen bevolking bijna op voet van oorlog levende Amerika, heeft u vast sneller gelegd dan een knoop in een paling. En dat een mens niet vrolijker wordt van de nieuwe Springsteen had u wellicht ook al begrepen. Zo schieten we lekker op.
Dezelfde sobere, zachtjes de strot dichtknijpende sfeer die van 'Nebraska' zo'n ijselijk mooie plaat maakte, heerst over de twaalf van alle franje ontdane songs op 'The ghost of Tom Joad'. De akoestische gitaar wordt spaarzaam betokkeld, als er al drums zijn worden ze heel behoedzaam aangetikt, af en toe vlijt een viool zich aan Bruce zijn voeten. Het lijkt wel of de songs in een verlaten spookstation zijn bedacht, zittend op een lege en naar een doodlopend spoor gerangeerde goederenwagon, met het Zuiderkruis helder flikkerend boven het hoofd en slechts een fles en het spook van Woodie Guthrie als gezelschap.
Het begint met de schrijnende harmonica die destijds over 'The River' woei. Een geluid dat schijnt te zeggen: alles is verloren, het komt nooit meer goed. De rechthartige, immer en overal voor de verdrukten opkomende Tom Joad heeft namelijk de geest gegeven. Jammer genoeg aan iemand die hem verstrooid uit handen heeft gelegd en hem niet meer vindt. Net nu hij weer broodnodig is want 'Families sleepin' in their cars in the southwest/ No home no job no peace no rest'. Een man staart hoofdschuddend in een uitdovend kampvuur, 'waitin' on the ghost of Tom Joad'. De toon is gezet en hij klinkt somberder dan Karel Van De Woestijne wanneer het plensregende in den herfst.
Niemand wint op 'Tom Joad'. Vrijwel alle personages proberen zich vruchteloos uit de ranzig ruikende oksel van de samenleving te bevrijden, velen hebben het bijltje erbij neergelegd aangezien er toch niets meer te hakken valt. In het bloedstollende 'Straight time' probeert een ex-misdadiger met weinig succes
zijn hoofd en dat van zijn vrouw en kinderen boven water te houden. Hij moet al zijn wilskracht bij mekaar harken om niet tot zijn oude ondeugden te vervallen: 'Got a cold mind to go tripping 'cross that thin line, l ain't making straight time'. Je voelt gewoon dat het slechts een kwestie van tijd is vooraleer vader zijn jachtgeweer zwijgend tussen de Workmate zal klemmen om de loop eraf te zagen.
undefined
