Review: Bruce Springsteen - The Rising
'The Rising' is de eerste studioplaat van Bruce Springsteen sinds 'The Ghost of Tom Joad' uit 1995 en de eerste met de machtige E-Street Band sinds het monstersucces 'Born in the U.S.A.' (meer dan vijftien miljoen verkochte exemplaren), die soundtr...
'The Rising' is de eerste studioplaat van Bruce Springsteen sinds 'The Ghost of Tom Joad' uit 1995 en de eerste met de machtige E-Street Band sinds het monstersucces 'Born in the U.S.A.' (meer dan vijftien miljoen verkochte exemplaren), die soundtrack bij de zomer van 1984.
'The Rising' is echter in de verste verte geen 'Born in the U.S.A.', maar een conceptplaat - wij hielden ons hart en dat van enkele omstanders vast toen wij het nieuws vernamen - over 9/11.
Bruce was al aan de opnames van 'The Rising' begonnen toen de vliegtuigen zich in de WTC-torens boorden. The Boss trok de straat op en hoorde dat men op zoek naar troost opvallend veel naar zijn 'Thunder Road' en 'Born in the U.S.A.' greep. Mensen draaiden hun autoraampjes naar beneden en riepen hem toe: 'We need you man.' Tien dagen later had hij voor de grote New York-benefiet 'Into the Fire' geschreven, maar hij besloot de song niet te spelen omdat hij er niet honderd procent tevreden over was.
Zoals het een working class hero betaamt, vijlde hij die song bij, en besloot ergens halverwege dan maar een volledige plaat over elf september te schrijven. Hij deed research: lange gesprekken met echtgenotes van Springsteen-fans die in de ramp waren omgekomen.
'Into the Fire', met de meest banale Springsteen-strofe aller tijden ('May your strength give us strength / May your faith give us faith / May your hope give us hope'), en de wel erg doordeweekse titeltrack 'The Rising' zijn de enige miskleunen maar voor de rest - en als je je er eenmaal bij hebt neergelegd dat voor een Europeaan 9/11 nooit hetzelfde zal zijn als voor een Amerikaan - is deze plaat vreemd genoeg één van zijn meest opwindende van de afgelopen vijftien jaar.
The Boss laat in zowat elk refrein zijn vrouw Patti Scialfa meezingen. Als Little Steven het occasioneel van haar overneemt, zitten we als bij toverslag terug bij 'The River' uit 1980. 'Waiting on a Sunny Day', vintage Springsteen en één van de meest hoopvolle songs op 'The Rising' ('It's raining but there ain't a cloud in the sky / Must have been a tear from your eye'), is de ernstige tweelingbroer van 'Hungry Heart', terwijl 'Paradise' - in de aanhef komt een zelfmoordterrorist aan het woord, in de tweede helft de vrouw van een slachtoffer - dan weer sterk verwant is met 'Youngstown' van 'The Ghost of Tom Joad'.
Voor de productie van 'The Rising' koos Springsteen Brendan O'Brien, die faam verwierf door zijn werk met onder andere Pearl Jam en Korn, maar in de seventies al met Neil Young aan de slag was en onlangs op 'Solitary Man' van Johnny Cash liet horen dat hij ook een meesterlijk pianist en arrangeur is (luister naar de huiveringwekkende Nick Cave-cover 'The Mercy Seat').
O'Brien levert alweer prachtwerk af. 'The Fuse' pept hij op met - u zit goed? - een drumtrack; het hoogtepunt van de plaat, 'You're Missing' ('Shirts in the closet, shoes in the hall / Mama's in the kitchen, baby and all / Everything is everything, everything is everything / But you're missing'), fleurt hij op met cello's en violen die voor één keer hun manieren houden; en op 'Worlds Apart' laat hij de bekende islamieten Asif Ali Khan and Group opdraven.
Het mag duidelijk zijn dat 'The Rising' op geen enkel moment op wraakgevoelens teert - of het zou in dat ene zinnetje uit 'Empty Sky' moeten zijn: 'I want a kiss from your lips / I want an eye for an eye'. 'The Rising' is gebouwd op hoop - in 'Mary's Place' mag er zelfs één song lang alweer gefeest worden - en schenkt troost aan de werkende mens.
Al vijftien jaar lang klinkt elke song van Springsteen van meet af aan alsof je hem al twintig keer eerder hebt gehoord - je weet wanneer Little Steven gaat invallen, en als je één noot van de gitaarsolo hebt gehoord, kun je hem helemaal meefluiten - maar net daarom is Springsteen The Boss. Hij laat je niet in de steek, je weet wat je aan hem hebt, en wie hem kent, luistert. Daarom was Springsteen ook de enige rockster die een plaat over elf september kon maken zonder in de stroperige 'We are The World'-val te trappen. De teksten van 'The Rising' klinken op het eerste gehoor nogal ongeïnspireerd (minstens drie lalala-refreinen), en roepen in tegenstelling tot ouder werk geen hele films op, maar dat is omdat de film al bestond. Springsteen heeft de soundtrack gemaakt waarop een hoop mensen zaten te wachten. U mag hem nu gaan kopen.
