Review: Bryan Ferry op Cactusfestival 2011

Blijven dandy's gloriëren, ook als in hun leven de avondklok al luidt? Bryan Ferry deed op Cactus z'n uiterste best om de mythe in stand te houden. Poco pech: het gezicht was hetzelfde, de make-up liep uit.

Eerst de kudo's: een show van Bryan Ferry doet je klokkenspel áltijd tingelen (vrouwelijke lezers vullen de vergelijking zelf in): de ladies' man pronkt met een back catalogue die losjes aantoont hoe rijk, sexy en oprecht popmuziek kan zijn, is de anti-shoegazer die op een podium wat laat gebeuren, en ademt een pafferig soort Alain Delon-romantiek waar wij als een blok voor vallen.

Ook op Cactus was 't van dattum: songs als 'Don't Stop The Dance', 'If There Is Something' en 'What Goes On' horen in elk mensenleven te passeren, Ferry had een sterke band mee (met een bijrol voor zijn zoon Tara op drums, al ging het merendeel van de aandacht naar Jorja Chalmers, de androgyne schoonheid op sax), en de theatrale romantiek droop als stroop uit de boxen. Suikerzoet, bovendien, onze blik telkens we één van de twee afro-zangeressen in het vizier kregen.

En toch. Ergens halfweg moesten we toegeven dat het concert de spanningsboog van een ambtenarenleven had. Ferry hield zich vooral op de achtergrond, en de songs vloeiden samen tot een papje met weinig pit. Ook op de wei zat de mot erin: oudere jongeren lipten de teksten mee, jongere ouderen hielden het op neuriën en - vooral - driftig pilsen.

Gelukkig kwam het in de finale toch weer goed: 'Love Is The Drug', 'Let's Stick Together' en 'Jealous Guy' zijn een triumviraat waarmee het goed praten is.

Maar het heimwee naar de glory days van Ferry - en dus: van Roxy Music - bleef als een nijdig briesje over de wei waaien. We blijven erbij: oh, ooit eens de liefde te mogen bedrijven terwijl het jonge Roxy Music de soundtrack inspeelt - dichter bij decadente gelukzaligheid komt een mens niet.

Quote

-'Ik vind het vreselijk. Zo sáái.'

-'Hoe kan het nu saai zijn: het is Bryan Ferry! Bryan fuckin' Ferry!'

(Op de wei ontstond net geen cat fight tussen twee dames met een meningsverschilletje.)

Hoogtepunt

Een beetje pijnlijk misschien, want het is een Dylan-cover: 'Make You Feel My Love'. On the highway of regret pinkten wij een traantje weg. Daarna ostentatief het vuiltje-in-het-oog-excuus nog eens bovengehaald, dat wel.