Review: Camera Obscura - Underachievers Please Try Harder
Er lopen vele lijnen van Camera Obscura naar Belle & Sebastian. Beide groepen verkeren in dezelfde kringen in Glasgow, tellen zeven leden, delen een voorliefde voor delicate popsongs, laten frontman en -vrouwen de eerste stem afwisselen, en als rugge...
Er lopen vele lijnen van Camera Obscura naar Belle & Sebastian. Beide groepen verkeren in dezelfde kringen in Glasgow, tellen zeven leden, delen een voorliefde voor delicate popsongs, laten frontman en -vrouwen de eerste stem afwisselen, en als ruggensteuntje hielp Belle-opperhoofd Stuart Murdoch een handje bij het artwork van 'Underachievers Please Try Harder', de tweede cd van Camera Obscura: zijn foto's van de zangeressen Carey Lander en Tracyanne Campbell sieren voor- en achterkant van de hoes.
'Underachievers Please Try Harder' ademt dezelfde sfeer als 'Dear Catastrophe Waitress', de jongste succesplaat van Belle & Sebastian: vernuftig gearrangeerde popliedjes met licht-ironische teksten ('I should be suspended from class/I don't know my elbow from my arse' in 'Suspended from Class'; 'Play indie rock if that's what you want/Quote Mike Leigh films, it will turn them all on' uit 'A Sister's Social Agony', om maar twee voorbeelden te geven), gedrapeerd op een fleece van strijkers, trompetten en andere fijne instrumenten die de songs niet in schreeuwerig vet maar in elegant cursief zetten.
Alleen: waar Murdoch & co hun invloeden netjes in de muziek ingebed hebben, liggen die er bij Camera Obscura nog iets te dik óp. Heerlijke songs zijn het (bijna) allemaal, maar 'A Sister's Social Agony' had iets minder nadrukkelijk naar 'In the Flesh' van de prille Blondie en naar The Beach Boys mogen lonken (al blijft het een wonderlijk doowop-pareltje - tenslotte hebben ook Brian Wilson en Blondie hun mosterd bij de streetcorner- en girlgroups uit de prille jaren zestig gehaald); 'Your Picture' lijkt té veel op 'Suzanne' van Leonard Cohen; wie bij het dartele 'Let Me Go Home' halverwege niet rimpelloos overgaat op 'Baby Love' van The Supremes kent zijn klassiekers niet (grapje van Camera Obscura: de intro is door en door Motown, en in de strofe gaat het: 'Supremes in our dreams do it quick/be obscene on the stairs'); 'Teenager' ademt Shangri-La's uit alle poriën, en 'Books Written for Girls' had van Beth Orton kunnen zijn. Om maar te zeggen! Minpunten zijn dat evenwel niet, want daarvoor zijn de poppy songs te helder en te mooi. Of om in toekomstige i-tunes-mode te spreken: 8 van de 11 songs zouden wij voor 99 eurocent 't stuk gerust durven aanbevelen. Da's bijna 73%; we kennen er die voor zo'n cijfer de komende bange dagen véél veil zouden hebben.
