Review: CeeLo Green op Couleur Café 2013

Werkelijk niemand tapt betere popmuziek uit zijn vat dan CeeLo Green, de eeuwig bebrilde zanger van Gnarls Barkley die het laatste decennium de ene wereldhit aan de andere rijgt.

Maar CeeLo Green heeft óók een kanjer van een klankenkast die zelfs zonder de magische handen van Danger Mouse, zijn partner in crime bij Gnarls Barkley, wonderen verricht. Bovendien geeft de man, vrijgevig als hij is, zijn talent in bruikleen aan mindere goden. Denk maar aan Pussycat Dolls en het snedige ‘Don’t Cha’ – zijn song. Of was u al vergeten dat het CeeLo Green was die Selah Sue een duw in de rug gaf door haar binnen te hengelen voor een samenwerking?

‘I am the people’, grijnsde CeeLo Green.‘I came to unify people with good music’, verklaarde ie vervolgens doodserieus. Als de Amerikaan sprak, kwam er onzin uit, maar eenmaal hij zong, gingen de hemelsluizen op slot. ‘Bright LightsBigger City’ deelde een eerste stomp in de onderbuik uit, ‘Let’s Dance’ - vintage Bowie – swingde en was stekelig als een prille sanseveria.

Zijn motor viel echter stil, en het duurde vervelend lang vooraleer CeeLo Green in ‘Satisfied’ een tweede adem vond. Er waren danseressen, maar die liepen ietwat verloren. Er was zijn band, maar ook die draaide niet naar behoren.

Genoeg gezeurd: ‘Smiley Faces’, ‘Gone Daddy Gone’, ‘Crazy’en ‘Fuck You’ deden het bijvoorbeeld wél. Ze scheuren langs de autostrade, keken voor niemand om en maaiden alles en iedereen genadeloos omver. ‘t Is popmuziek, hoe je het ook draait of keert, maar daar kwam u toch voor?

Als de mensen van het Rode Kruis éérst losgaan op ‘Crazy’ en ‘Fuck You’ en daarna pas aan het werk gaan, weet je het wel zeker: Cee Lo Green heeft het verdomd ver geschopt.

Het moment

Couleur Café afsluiten met een welgemeende ‘Fuck You’. Daar doen we het voor.

Het publiek

Dronken van geluk. U danste, u danste goed.

Quote

‘It’s okay if you don’t know me.’ Niet zwanzen, CeeLo.

Tweet