Review: Chemical Brothers - Push The Button
Sinds 'Surrender' uit '99 zwieren recensenten iedere nieuwe Chemicals Brothers-plaat op het hakblok, waar ze het ding vervolgens met bekwame spoed aan mootjes kappen. Twee ergernissen keren telkens terug: Rowlands en Simons huren steevast beroemde ga...
Sinds 'Surrender' uit '99 zwieren recensenten iedere nieuwe Chemicals Brothers-plaat op het hakblok, waar ze het ding vervolgens met bekwame spoed aan mootjes kappen. Twee ergernissen keren telkens terug: Rowlands en Simons huren steevast beroemde gastzangers in om het vuile werk op te knappen, en: hun muziek klinkt altijd hetzelfde. Wij wisten u vorige week al te melden dat het duo voor 'Push the Button', hun vijfde studioplaat, nu eens géén Hele Grote Namen hebben uitgenodigd. Maar - daar gáát het hakmes - ook dit plaatje klinkt weer zoals we dat al jaren van de Broeders gewend zijn.
Opener 'Galvanize' is ondertussen genoegzaam bekend: een door loodzware bassen en sinistere strijkers voortgestuwde knaller, en mede dankzij de bezwerende raps van Q-Tip (A Tribe Called Quest) het beste nummer van de plaat. Voor 'The Boxer' werd buddy Tim Burgess van The Charlatans opgetrommeld (zie ook: 'Life Is Sweet' op 'Exit Planet Dust'): het resultaat is nauwelijks vernieuwend te noemen, maar het doet deugd het trio Rowlands-Simons-Burgess nog eens aan het werk te horen - alsof je nog eens snuffelt aan een vervilte ouwe trui. 'Believe' is opzwepende punkdisco met overstuurde vocalen van jonge wolf Kele Okereke (Bloc Party). Op 'Hold Tight London' zorgt Anna-Lynne Williams voor een klein bezinningsmoment; niet meteen óns kopje thee, maar dan slaat de vlam weer in de pan, met volslagen onsubtiele, uitermate voorspelbare maar o zo aanstekelijke dreunen als 'Come Inside' en 'The Big Jump'.
Na 'Left Right' (met Anwar Superstar, de broer van Mos Def), dat de annalen zal ingaan als de eerste (enige?) politiek getinte Chemicals-track, gaat het helaas bergaf: 'Close Your Eyes' (met close harmonies van The Magic Numbers) is dromerig maar vooral ook sáái, 'Marvo Ging' is even onnozel als het klinkt, en afsluiter 'Surface to Air' hebben wij nog geen enkele keer uitgezeten. Op de hoes van 'Push the Button' staat een gebalde vuist: een slap handje had volstaan.
