Review: Christine McVie - In the Meantime

In 1969 ondernam Christine McVie een eerste poging om zich uit de muziekbusiness terug te trekken en een leven als huisvrouw te leiden. Dat lukte - gelukkig - niet zo heel goed, en de rest is pop history: in Fleetwood Mac was ze verantwoordelijk voor...

In 1969 ondernam Christine McVie een eerste poging om zich uit de muziekbusiness terug te trekken en een leven als huisvrouw te leiden. Dat lukte - gelukkig - niet zo heel goed, en de rest is pop history: in Fleetwood Mac was ze verantwoordelijk voor klassiekers als 'You Make Loving Fun', 'Don't Stop' en 'Songbird', om er maar een paar te noemen. Na de grootscheepse Fleetwood Mac-reünietoernee in 1997 had ze er genoeg van. McVie, toch altijd de nuchterste aller Mac-leden - toegegeven, niet echt een prestatie - verkocht haar huis in Amerika en keerde terug naar Engeland, waar ze tegenwoordig op haar oer-Brits landgoed haar twee honden uitlaat, en om negen uur 's avonds onder de wol kruipt met een kopje thee. Toen de rest van the Mac zich vorig jaar herenigde voor 'Say You Will', bedankte ze wijselijk. Ze zwoer nooit nog op een podium te staan, en weinigen verwachtten méér van haar dan dat ze stilletjes zou vergroeien met de klimop op haar landhuis.

Maar: songs schrijven is voor McVie altijd ook therapie geweest - op 'You Make Loving Fun' mocht haar man John McVie bijvoorbeeld bas spelen op een nummer dat overduidelijk niét over hem ging - en Christine had recent nog maar eens een hoofdstuk in haar turbulente liefdesleven op desastreuze wijze afgesloten. Reden genoeg dus om haar frustraties neer te pennen op 'In the Meantime', haar derde soloplaat in veertig jaar. Ze nam 'm samen met een neefje op in een schuur, ergens op haar enorme landgoed. En helaas, net zoals 'Say You Will' onder haar afwezigheid leed - zonder haar gedreven keyboardpartijen was er bijvoorbeeld net iets te veel plaats voor Lindsey Buckinghams gitaarsologewank - zo mist deze plaat het snedige popproducersgenie van Buckingham, de baslijnen van John McVie, de backing vocals Stevie Nicks en de drums van Mick Fleetwood.

Op 'In the Meantime' staat weinig meer dan gladde FM-rock: er wordt er heel hard binnen de lijntjes gekleurd. Drie sprankeltjes hoop: het opgewekte en bijzonder Maccy 'You Are', 'Northern Star', dat wat van mindere godin Beth Orton weg heeft, en het bijna sublieme 'Friend', dat meer dan waarschijnlijk over Stevie Nicks handelt. Verder is het droefenis troef. Ja, McVies stem klinkt nog even fris als dertig jaar geleden, maar niet fris genoeg om zeemzoete crap als 'Calumny' enig leven in te blazen.

Koop de reissues van 'Rumours' en 'Tusk', en als u dan nog wat geld over hebt: koop 'Say You Will', maar doe uzelf een plezier - als u 'In the Meantime' ziet liggen: steer well clear.