Review: Colder - Era

Voor de Britse muziekpers is Daft Punk weer gewoon daft. Hun nieuwe prins van Parijs, heet Marc Nguyen. Hij noemt zichzelf Colder en heeft zopas een plaat vol donkere wavepop gemaakt voor het hippe Output-label.
Nguyen is art-director voor onder me...

Voor de Britse muziekpers is Daft Punk weer gewoon daft. Hun nieuwe prins van Parijs, heet Marc Nguyen. Hij noemt zichzelf Colder en heeft zopas een plaat vol donkere wavepop gemaakt voor het hippe Output-label.

Nguyen is art-director voor onder meer Kenzo en Comme Des Garçons, en dat hoor je: zijn designer-wave is chic, sexy, onderkoeld. De baslijnen delen hun stamboom met die van Joy Division en PiL; de synths glijden mee in het kielzog van Kraftwerk of zweven voorzichtig je speakers uit, als in een O.M.D.-outro. 'Where' pakt uit met een gevriesdroogde funkgitaar en 'One Night in Tokyo' ontpopt zich tot een nachtelijke dub-patrouille door de ghost town van The Specials: voor ordinaire retro is er op 'Again' duidelijk geen plaats.

Dubbel jammer dus dat de inhoud het op 'Again' (en op de bonus-dvd met kortfilms & videoclips) iets te vaak moet afleggen tegen een overdosis vorm. Op zulke momenten keren Colders ongenaakbare cool en kille perfectie zich tegen hem, en beginnen de clevere industrial-accenten, de overbodige field recordings van treinen en Japanse radiostemmen, en de nietszeggende teksten behoorlijk te irriteren.

Gelukkig doet de skiptoets van onze cd-speler het nog uitstekend: één keer naar 'Silicone Sexy' luisteren - Suicide in een kiemvrije light-versie, met Nguyen in de rol van een cleane, kwetsbare Alan Vega - en het kan ons alweer geen bal meer schelen dat Colder ook 's nachts zijn zonnebril ophoudt. Want wie tracks als 'Silicone Sexy', 'Where' of 'Shiny Star' - vier minuten spannende krautpop - op zijn debuutplaat heeft staan, verdient zonder meer het voordeel van de twijfel.