Review: Damien Jurado - On My Way to Absence

Damien Jurado schrijft al zeven platen lang dieptreurige liedjes waarin de ik-figuur constant op de rand van het scheermes balanceert. Op 'I Break Chairs' (2002) voorzag hij de songs van Crazy Horse-gitaren, op 'Where Shall You Take Me' (2003) haal...

Damien Jurado schrijft al zeven platen lang dieptreurige liedjes waarin de ik-figuur constant op de rand van het scheermes balanceert. Op 'I Break Chairs' (2002) voorzag hij de songs van Crazy Horse-gitaren, op 'Where Shall You Take Me' (2003) haalde hij een weemoedig americana-kleedje uit de kast, en met 'On My Way to Absence' keert hij terug naar de half-akoestische folkpop waarmee hij ooit begon. Denk daarbij aan Will Oldham, Elliot Smith of Nick Drake: lieden bij wie een verjaardagsfeest steevast eindigt met een nachtelijke wandeling over het kerkhof.

Jurado doet niet voor hen onder. Luister maar naar de verleidelijk vormgegeven droefheid van 'Lottery', 'Lion Tamer' en 'Simple Hello'. Of naar 'White Center' en 'Sucker': aangename melodieën die teksten vol zinloos geweld maskeren. In 'Fuel' vraagt Jurado zijn moeder zijn lichaam te verbranden in ruil voor benzine: George Bush vindt het vast een Purple Heart waard, maar wij zitten met een brok in de keel. En mocht 'Icicle' toevallig over ù gaan, dan raden we u aan een extra slot op uw deur te laten zetten.

'On My Way to Absence' maakt dus indruk, al moet gezegd dat na een paar luisterbeurten de vermoeidheid toesloeg: het tempo ligt onveranderlijk laag, de manier van zingen is altijd eender en de arrangementen zijn weliswaar smaakvol, maar grijpen je nooit bij de strot. Alleen in 'Big Decision' is Jurado's universum eens niet ravenzwart: het levert het mooiste liedje van de plaat op, en dat is geen toeval.

Damien Jurado treedt 18 oktober op in de AB in Brussel. Neem uw beste humeur mee, anders redt u het niet.