Review: Daniel Lanois - Acadie
Al wie producer Daniel Lanois lief is, heeft zich aan zijn zijde geschaard: Brian Eno, Willy Green, Adam Clayton en Larry Mullen Jr. van U2, Mason Ruffner, Cyril, Art en Aaron Neville. Zij vormen samen het palet van 'Acadie', de plaat waarop de produ...
Al wie producer Daniel Lanois lief is, heeft zich aan zijn zijde geschaard: Brian Eno, Willy Green, Adam Clayton en Larry Mullen Jr. van U2, Mason Ruffner, Cyril, Art en Aaron Neville. Zij vormen samen het palet van 'Acadie', de plaat waarop de producer zanger en componist wordt.
Lanois loodst je aan de hand van klanken het verzonken land van Acadia binnen: een ongeschonden landschap, stille waters die de trage vlucht van de blauwe reiger weerspiegelen. Hij leeft zich in de tristesse van de Franse kolonisten in: zij die in Canada een paradijs wilden aanleggen, zich krom werkten, en troost zochten bij 'une blonde', die misschien alleen maar in hun hoofd bestond. Toen kwamen de Engelsen.
De oorsuizingen van Eno zijn alom aanwezig: muziek in de schemerzone tussen waken en slapen, een bekoorlijk geluid dat vaagweg in de lucht hangt, maar eventjes blijft haperen aan 'St. Ann's Gold', de uitgebeende gospel 'Sillum's Hill', 'Still Water', 'The Maker' en 'Fisherman's Daughter'. 'Amazing Grace' is het geruis in een schelp, een bijna perfect geluid dus, maar toch zet Lanois hier Aaron Neville iets te nadrukkelijk in zijn koorhemd: het wordt allemaal té decoratief, te mooi om waar te zijn.
De andere songs hebben hun hart bij cajun: het werklied 'O Marie', de treurige romance 'Jolie Louise', allebei in dat mooie, archaïsche Frans van Canada gezongen. 'Under A Stormy Sky' is een zachte rocker bij regenweer, en in 'Where The Hawkwind Kills' kun je horen wat Lanois nu precies zo mooi vindt aan U2. 'Ice' brengt de geest van The Zombies terug onder de levenden, en de wereld wordt er niet killer op.
