Review: Dans les champs de bataille

Omdat het niet altijd de Seychellen hoeft te zijn, waagden wij ons onlangs aan een citytrip naar Beiroet: een plek die het midden houdt tussen een ruïne, een bouwput en een stad. En wat voor een stad! 's Avonds, wanneer de hitte een klein beetje...

Omdat het niet altijd de Seychellen hoeft te zijn, waagden wij ons onlangs aan een citytrip naar Beiroet: een plek die het midden houdt tussen een ruïne, een bouwput en een stad. En wat voor een stad! 's Avonds, wanneer de hitte een klein beetje uit de opengebroken straten is weggetrokken, stappen de jongeren uit hun half kapotgeschoten appartementsblokken, en troept men samen in tot nachtclubs omgebouwde sloophuizen. Bloedhete Libanese grieten staan er te dansen op hitsige technodreunen terwijl de spots de met kogelgaten bezaaide muren doen oplichten. Amper vijftien jaar geleden floten de kogels je hier om de oren; nu gaat men hier zinneloos uit de bol op de jongste hit van Moby. Wie ook eens van die unieke, naar bloed en lipstick smakende atmosfeer wil proeven maar geen vliegtuigticket wenst te kopen, moet maar eens gaan kijken naar 'Dans les champs de bataille', een drama dat zich afspeelt tijdens de burgeroorlog in 1983, toen Beiroet nog een echte oorlogszone was. U krijgt evenwel géén met bommen en mortieren gevuld krijgsjournaal, wel een sfeervol portret van een Libanees pubermeisje dat thuis haar eigen oorlogjes dient uit te vechten (moeder is neurotisch, vader gokverslaafd). De burgeroorlog is wel voortdurend aanwezig, maar enkel als geruis in de achtergrond: we zien niet veel meer dan een wegversperring, een gehavend gebouw, een schuilkelder. De échte ravage wordt aangericht door een andere oorlog: die in hormonenhuishouding van dat meisje van twaalf. Regisseuse Danielle Arbid (35), die met 'Dans les champs de bataille' haar eigen zuurzoete bakvistijd verfilmde, plaatst die twee oorlogen mooi tegenover mekaar, en bovendien verstaat ze de kunst haar beelden op te laden met een oersensuele, naar zweet en bubblegum ruikende prilleborstjesatmosfeer. Waaruit wij dan weer kunnen besluiten dat er iets bougeert in Libanon: vroeger slachtte men er elkaar af; nu zuipt men cocktails in tot nachtclubs omgebouwde martelkamers, en maakt men zeer geslaagde films over het verleden. Als dat geen vooruitgang is.