Review: Daptone Super Soul Revue op Rock Werchter 2014

De belangrijkste vraag vooraf: zal Daptone Super Soul Revue, het rondreizende soulcircus, hun nachtelijke grootstadsgrooves ook op geloofwaardige wijze kunnen verkopen in een platgetreden weide, om 14 u. in de namiddag?

Terwijl de vraag ook hadden kunnen zijn: welke heikneuter heeft überhaupt besloten hen zo vroeg op de lineup te zetten? Daptone Records is al een dikke twaalf jaar een funk- en soulhuis van vertrouwen in Stax-traditie. Ze brengen een scheepslading muzikanten mee die het feest te allen tijde met gemiddeld vijftien tegelijk staan aan te zwengelen (en dan staan er in de coulissen nog eens vijftien ándere klaar). Charles Bradley én Sharon Jones hebben een lidkaart, en ze waren er vandaag ook allebei bij.

Geopend werd er met Saun & Starr (die tevens omkijken als u ‘Dapettes’ roept), twee achtergrondzangeressen bij wie ook de spotlights niet misstonden. Volgde: Sugarman 3, met hun van de hitte en jarenlang afbeulen kromgetrokken blaasinstrumenten. Het was: sfeerzetting van een hogere orde. Tussen twee noten door zag je drie muzikanten een willekeurige scène uit het eerste seizoen van ‘Treme’ verbeelden. Of nog: als Jan Mulder het over spelvreugde heeft, bedoelt hij DIT.

Van tussentijdse presentator en ringleader Binky Griptite hadden we dan weer iets meer verwacht. Oprechte bezieling, bijvoorbeeld. Maar in plaats van donkerbruin aangelopen passie te verbeelden, was hij tussendoor eigenlijk vooral reclame aan het maken voor de Daptone-webshop. ‘And now... Ugh... For more soul-uhhh... Go to www.etc...’)

Next up: Charles Bradley, een veteraan die nooit teleurstelt, en vandaag niet van plan bleek een einde te maken aan die traditie. Dat de Screaming Eagle of Soul al 65 ozonrijke zomers meegaat, viel enkel af te lezen aan zijn – met zweet en gedesoriënteerde fruitvliegen gevulde – groeven in het voorhoofd. Hij danste als een dartele ekster, droeg zijn naveldecolleté met trots, en zong – nee: schreeuwde, néé: barstte uit – met aandoenlijk veel overtuiging. Hoogtepunten van Charles: ‘The World (Is Going Up In Flames)’, ‘You Put the Flame On It’ en een hartverscheurend ‘Confusion’. Uit de beleving die hem tijdens die laatste op het gezicht lag, viel voor drie weken soep te trekken. Idee voor de Daptone-webshop!

Tussendoor binnengelopen bericht: Argentinië-België zal zaterdag in de KluB C op groot scherm getoond worden. Dat maakte het meteen officieel: na vier dagen Werchter zal deze tent daarmee, met deze Super Soul Revue en de nog warm lopende oksels van George Ezra sowieso de meest van zweet doortrokken plek van het weekend zijn.

Na Bradley – want het hield niet op – volgde Antibalas. Hun frontman, Duke Amayo, presenteerde zich als wat we gemakshalve maar een fenomeen zullen noemen. Referentiepunten: tribal facepaint, bloemkoolkapsel, djembe-solo. Specialisatie: ‘Dirty, spiritual above-the-ground possibilities.’

De Super Soul Revue werd tenslotte gepast afgesloten door Sharon Jones. Jones is een frenetieke Verschijning die vorig jaar nog een vieze kanker op penalties versloeg – maar zich vandaag toonde als allround van het klassevolste dat hier dit weekend op een podium zal kruipen. De groove van ‘Now I See’, ‘Retreat!’ en ‘Get Up and Get Out’ zindert twee uur later nog steeds door in onze ballen. Waarna Jones, bij wijze van act, die ándere funkgodin een bloemetje toewierp (‘I’m gonna sing this in my best Tina Turner voice, you’ll gonna have to imagine the wild hair yourself’) en op blote voeten de funk hoogstpersoonlijk uit de vloeren begon te schuifelen.

Om af te sluiten nog een laatste vraag: kan zo’n Daptone Super Soul-revue, hoe goed en intens ook, uw aandacht op een donderdagnamiddag zonder opwarming tweeënhalf uur lang vasthouden? Het antwoord is: ja, maar dan alleen als de soul van een marathonloper in u gevaren was.

Het moment

‘Why Is It So Hard?’ werd door Charles Bradley aangekondigd met: ‘This next song is my life story. So many trials and tribulations that I wish on nobody. But I learned this: hold on! Hold on, and change the world!’ Bij wijze van late dank werd hem een ruiker bloemen voor de voeten geworpen. Hij zou ze wat later, stengel na stengel, uitdelen aan de deernes (m/v) op de eerste rij. Om er nog een reeks wel extreem soulvolle knuffels bovenop te doen.

Quote

‘I’m shouting because I’ve got something to shout ABOUT.’

‘Cause I’m free!’

‘Cause I’m happy!’

‘And because, when I’m not shouting, I’m stomping my feet.’

(Sharon Jones)

Tweet