Review: David Gilmour - 'Return to Pompeii' (concertfilm)
We leven op een bizarre planeet waarop één straatmuzikant die het vel van z’n vingers speelt voor de deur van een bioskoop op Leicester Square van gehaaste en onverschillige voorbijgangers slechts pennies vangt, terwijl van een andere muzikant in dizelfde bioskoop een concertfilm in première gaat die hem miljoenen ponden zal opleveren. Maar dat is dan ook een topmuzikant en het is niet zomaar een concertfilm.
Op 29 september verschijnt de live cd + dvd van de unieke concerten die David Gilmour vorig jaar gaf in het amphitheater van Pompeii, maar al op 13 september – en énkel dié dag - kunnen wereldwijd fans in 65 landen in meer dan 2500 bioskoopzalen de film in de allerbeste omstandigheden zien – alsof je erbij was. In ons land vindt dat evenement plaats in 9 zalen van Kinepolis.
Twaalf jaar geleden was ik hier ook, voor de première van ‘Pulse’, de concertfilm van Pink Floyd. Vanavond is alles anders. Sindsdien zijn hoesontwerper Storm Thorgerson en toetsenist Rick Wright gestorven. David Gilmour bracht in Pompeii in de hem typerende subtiele stijl een ontroerende ode aan Wright: eerst speelde hij ‘The great gig in the sky’, dat practige numer van Rick op ‘The Dark Side of the Moon’, vervolgens ‘A boat lies waiting’, een song over Rick, en tot slot een symbolisch, aan hem opgedragen ‘Wish you were here’.
In de Vue cinema op Leicester Square zijn in alle discretie David Gilmour, zijn vrouw en negen (!) kinderen en de volledige band verzameld, plus een hondertal gasten. Er is geen speech, geen persconferentie, geen bombast, enkel Gilmour die zelf één keer zichzelf live aan het werk wil zien. Ik was er niet bij maar Noel Gallagher vertelde me ooit dat Paul McCartney hem vroeg ‘Stoort het je niet dat je nooit je eigen groep live kan zien?’ Waarom Noel terecht repliceerde ‘Maar jij zat in de Beatles, man! In de Beatles zitten en toch jezelf nooit live kunnen zien, dààr zou ik pas gek van worden!’ Dat geldt ook voor Gilmour, voor mijn geld de meest getalenteerde muzikant van zijn generatie.
Dus zit hij twee uur lang op de derde rij, en ik zit schuin achter hem en zie hem twee uur lang – ik verzin niets – in het schemerdonker meezingen en knikken en net zoals zovelen van zijn fans luchtgitaar spelen. De topgitarist David Gilmour speelt op een onzichtbaar instrument mee met de Gilmour op het scherm, ’t is aandoenlijk om zien. En na een knappe solo van een van de muzikanten op het scherm, applaudisseren en joelen de overige groepsleden in de bioskoopzaal.
Zoals alle fans weten speelden Pink Floyd al ‘ns eerder in de legendarische arena van het 2500 jaar lang onder vulkanische asse liggende Pompeii. Maar toen speelden ze overdag en zonder publiek, en toen moesten hun beste songs nog geschreven worden. Deze keer, tijdens twee historische concerten, de eerste ooit in deze arena, brengt Gilmour de meest perfecte set denkbaar, een set zonder hoogtepunten want ‘High Hopes’, ‘What do you want from me’, ‘Shine on your crazy diamond’… Het klinkt allemaal perfect.
Het is een duizeligmakende gedachte dat hier, waar Gilmours groep en een duizendtal gelukkige fans nu staan, 2600 jaar geleden gladiatoren en gevangenen tegen leeuwen voor hun leven moesten vechten. En, ook een intrigerende overweging: wat zal hier binnen nog eens 2600 jaar plaatsvinden? En ondertussen wachten de 4 miljoen bewoners van Napels en omgeving stoïcijns op de volgende uitbarsting van de Vesuvius.
Ga kijken op 13 september in een van de Kinepoliszalen, want deze prachtige muziek zal je nooit meer ergens beter horen – tenzij Gilmour de tachtig haalt en besluit nogmaals te toeren. Het eerste hoop ik van harte, maar het tweede zie ik niet gebeuren.
Tot 1 oktober loopt ook nog in het Londense Victoria and Albertmuseum de boeiende tentoonstelling ‘Their mortal remains’, over leven en werk van Pink Floyd.
