Review: David Gray - A New Day At Midnight
De titel zegt alles: in het leven van David Gray lekt het licht maar schaars door de geblindeerde ramen.
Men zou denken dat hij na het interplanetaire succes van 'White Ladder' en de daaropvolgende treinladingen geld, roem en blote wijven wat vroli...
De titel zegt alles: in het leven van David Gray lekt het licht maar schaars door de geblindeerde ramen.
Men zou denken dat hij na het interplanetaire succes van 'White Ladder' en de daaropvolgende treinladingen geld, roem en blote wijven wat vrolijker tegen het leven zou aankijken, maar niets is minder waar: dit is een verzameling treurnis die de somberte van de laatste Coldplay ver overstijgt.
Om te weten of 'New Day' even goed is als 'White Ladder' is het te vroeg: Grays muziek is een kanker die pas na vele draaibeurten uitzaait. En op plaat heeft dat een voordeel: je haar valt er tenminste niet van uit.
Wat je mist in vergelijking met de vorige is de verrassing: toen maakte hij vanuit het niets een gewéldig Iets. Wat je wél krijgt is een verzameling spaarzaam gearrangeerde songs, waaronder slechts één simpel liefdeslied: 'Be Mine'. Zijn verliefdheid schijnt als een gekke diamant: zie mij dan toch graag, ik maak je een kind en zal je in mijn armen nemen tot je botten kraken, zoiets. Maar zij is niet overtuigd.
De rest is puur november: 'Freedom' gaat over doodgaan en wordt ingeleid door een koudmakende dodenmars, geblazen door de zeer toepasselijk geheten Wrecking Crew Brass Band.
Gray heeft iets met boten waarop het goed vluchten is. Water wast alle zonden weg. 'Last Boat to America' is het pendant van het prachtige 'Sail Away' van 'White Ladder', met dezelfde thematiek: 'There's nothing here to hold me now, and I got no more tears to cry.'
Op 'Caroline' hoor je dezelfde zenuwachtigheid als op 'Babylon' (de hit van 'White Ladder'): BJ Cole, die te oud is om te weten wat techno is, speelt desalniettemin een techno pedal steel van heb ik jou daar.
Op 'Real Love' wordt de depressie weggezongen op een voor Grays doen vrolijk refrein en 'Knowhere' (woordspeling!) is misschien wel de beste song van de plaat, met stotterend drumpatroon en spooky arrangement, terwijl Gray vol chagrijn zijn demonen uitdrijft.
Een simpele Wurlitzer en spaarzame bas maken van 'December' een monumentje van donkerte, en de glorieuze pianoballade 'The Other Side' sluit mantra-gewijs en lichtjes hoopvol deze verzameling peilloze levenspijn af.
De laatste zin spreekt boekdelen: 'I still don't know what love is.'
Uit voorzorg en op aanraden van het centrum voor zelfmoordpreventie alleen te beluisteren als u tegelijkertijd naar het Playboy Channel aan het kijken bent.
