Review: Death Cab For Cutie op Best Kept Secret 2015

Sinds jaar en dag Uber voor iedereen die er een beetje unter zit: ook op Best Kept Secret bracht Death Cab For Cutie iedereen weer keurig naar een veilige thuishaven naar keuze.

Al in de eerste maten van ‘The New Year’ kon je het lezen; hier zou niet in cirkeltjes gedraaid worden, noch zou er op enige wijze geginnegapt of naar de schoenen gegazed worden. Ben Gibbard sloeg paaltjes in de grond en bakende af: hier zou hij z’n veldhospitaal voor geknakte zieltjes zetten. Het werd uiteindelijk een bescheiden paleisje, waar ook ‘Crooked Teeth’ verzorgd zouden worden, mocht dat nodig blijken.

'Ben Gibbard sloeg paaltjes in de grond en bakende af: hier zou hij z’n veldpost voor geknakte zieltjes zetten. '

Goed uit de startblokken gestoven, en ‘Doors Unlocked and Open’ bewees dat er ook vaart kon zitten in Death Cab, maar dat paardenkracht daarom geen excuus hoeft te zijn voor povere wegligging: de backings waren meegekomen om de boel op de baan te houden, en bedeelden bakken troost tijdens het geweld. Tot Gibbards GPS plots knerpte: ‘Over honderd meter rechtsafslaan, Ben’. Het zou ‘The Ghosts of Beverly Drive’ worden – met die Interpol-drums, die Bloc Party-gitaren en die bitter bijtende spijt in de staart. En ‘You Are A Tourist’ was dan weer veel moois in een klein liedje, terwijl ‘Cath’ het op zich genomen had landerigheid te verjagen – na ‘naast de bril schijten’ zowat de grootste festivalzonde denkbaar.

Mocht u het zich nog afvragen: het meezingmoment op de achterbank werd ‘Soul Meets Body’ – u hoefde er niet eens teksten voor vanbuiten te leren - en in ‘Transatlanticism’ vroeg Gibbard u weer eens het onmogelijke te doen: ‘I need you so much closer’. We hadden op dat moment echter onze domicilie al uitgeroepen in z’n binnenzak. Mocht u ons dus nog nodig hebben dit weekend: daar zijn we, daar blijven we.

En wat vond ú van het concert?