Review: Death Cab For Cutie op Rock Werchter 2015
Ik ben op reis geweest, en alle benzine was gesponsord door Death Cab For Cutie. En ik kan u zeggen: het was the perfect ride.
'En wat ik voelde was mierzoet geluk'
Zonder plan of bijbedoeling was ik vertrokken. Gewoon: Renaultje in en weg, richting zuiden. Mijn radio had ik ontslagen: Death Cab For Cutie zou me bijstaan in mijn kleine odyssee. De hemel kleurde in een lila dat ik niet kende, mijn hoofd stond op storm, maar Ben Gibbard zou me kalmeren. En zo geschiedde.
In Luxemburg ging ik tanken. Death Cab For Cutie zong 'Crooked Teeth', en meteen wist ik dat ik on the road was: springerig sentiment, opwindende melancholie. Met een volle tank was ik klaar voor 'Doors Unlocked and Open'. De nacht legde zich neer over afgekoelde wegen, de maan blonk uit in afwezigheid. Ik proefde iets zoutigs in mijn mond - geluk was het niet, want dat smaakt beter, maar het leek er toch sterk op.
's Ochtends, de grens met Frankrijk was ik al over, beet ik in een poging tot croissant. Death Cab was daar weer met z'n tedere soundtrack: in 'The Ghosts of Beverly Drive' wordt perféct opgetekend hoe eenzaam je kan zijn, flierefluitend over buitenlands asfalt, happend van voorverpakt bakkersbandwerk.
Verder, beter! In 'Black Sun', ergens op een onbestemde autoweg, was ontroering te rusten gelegd. Ik boog het hoofd, blij en wankelmoedig. Tijdens 'Little Wanderer' - stoethaspelend verlangen, gaar gekookte begeerte - pikte ik een lifter op. Een meisje: ze vertelde over de kanker die haar hond opvreet en de HIV die haar gedachten verslindt. 'I Will Possess Your Heart,' probeerde ik, maar dit is geen tijd voor flirtend verlangen. Samen bereikten we het allerhoogste: geen storend tijdverdrijf zijn voor elkaar.
Ter hoogte van Lyon werd ik staande gehouden. Mijn rijbewijs bleek vermist, maar de gendarmes kuchten minzaam en waren om te kopen met een half litertje absint. In Orange liet ik mijn dak achter - het vervolg van de tocht moest in een cabriolet, want de zon was met alcohol gaan strooien. 'Soul Meets Body' waren de laatste raadselachtige woorden van het liftmeisje. Ik dacht na, zag in de achteruitkijkspiegel onnoemelijk veel herinneringen filerijden, en vond het goed zo. Toen ik nog eens keek, zag ik hoe mijn krullen gebleekt waren door de zon. En wat ik voelde was mierzoet geluk.
In Nice, waar ik zonder het zelf te weten al die tijd naar op weg was geweest, negeerde ik het parkeerverbod op de Promenade des Anglais, en zocht ik de euforie. Het zand kriebelde, het water lokte, maar er was alleen 'Transatlanticism': 'I need you so much closer'.
En toen knapte er iets. Ik wist: dit was de reis, maar thuisgekomen ben ik niet. En dus zocht ik de startkabels van mijn kaduuk Renaultje, en jammerde ik weer richting het noorden. Bestemming: daar waar mijn meisje onrustig zou liggen ademen. Ook in de terugweg had ik Death Cab For Cutie op repeat.
Het moment
In Luxemburg even de pincode van mijn Mastercard vergeten. Spannend!
Het publiek
Reed mee.
Quote
'Fucking know where you are.' Ben Gibbard heeft een A4'tje van het podium geraapt waarop 'Rock Werkter' staat - het spiekbriefje van de band voor of na hem - en windt zich daar enig mooi over op.
Tweet
undefined
