Review: Dennis Van Rita
Toen toenmalig VTM-programmadirecteur Jan Verheyen een paar jaar geleden het licht op groen zette voor de productie van tien Vlaamse films, liet hij blijkbaar in één moeite bij decreet vastleggen dat die filmpjes vooral héél makkelijk verteerbaar en zéker niet te ernstig mochten zijn.
(Dat 'L'Enfant' intussen meer kijkers heeft getrokken dan 'Verlengd Weekend' laat anders wel vermoeden dat er wel degelijk Vlamingen rondlopen die moeilijke films willen zien, maar soit). Een klein beetje meer sérieux had 'Dennis Van Rita', de tweede 'Faits Divers'-film die de zalen bereikt, anders geen kwaad gedaan. Dennis, een zwakbegaafde jongen (Matthias Schoenaerts) die een gevangenisstraf heeft uitgezeten wegens de verkrachting van een minderjarig meisje, mag eindelijk naar huis: voor mama Rita (Els Dottermans) een prachtige gelegenheid om een kermishoedje op te zetten en de woonkamer met vlaggen en wimpels te versieren (alleen Balthazar Boma ontbreekt). Maar de buurtbewoners reageren hoogst vijandig, en de sfeer in de cité wordt er niet vrolijker op wanneer Dennis in zijn oude kwalen lijkt te vervallen ('Heej Rita! Uwen Dennis staat zich af te trekken op 't pleintje!'). Hier had misschien een waarachtig, Ken Loach-achtig Seefhoekdrama ingezeten, maar nee hoor: zodra het verhaaltje ook maar een heel klein beetje dramatisch dreigt te worden haalt regisseuse Hilde Van Mieghem de geloofwaardigheid van haar eigen film onderuit door, vanuit een soort ingebakken Vlaamse boulevardkluchtreflex, uit te pakken met een portie comic relief, zoals in die scène waarin papa André (Damiaan De Schijver) het kapsalon van zijn naar het politiebureau vertrokken echtgenote eventjes overneemt en er niets beters op vindt dan - olé! - de eerste de beste vrouwelijke klant domweg onder de kraan duwen: ja, we zijn nog steeds aan het nahikken. 'Relativerende humor', heet zoiets in vakkringen. Wij noemen het gewoon: slechte smaak.
