Review: Detachment
Met de koelbloedigheid van een sombere huurling begint literatuurleraar Henry Barthes (Adrien Brody) aan zijn zoveelste tijdelijke betrekking, deze keer in een probleemschool in New York.
Al is kutschool een betere omschrijving: in de klaslokalen hangt een sfeer van agressie, de studenten staan de uitgebluste leerkrachten uit te kafferen waar ze bijstaan, de directrice (Marcia Gay Harden) zit op de schopstoel, een passerende inspecteur maakt zich zorgen over de ineenstortende vastgoedprijzen in de buurt van de school, op het maandelijkse oudercontact daagt geen enkele ouder op, en in de gangen heerst een dreigende, laaghangende zwaarmoedigheid.
Zelf maakt Henry een opvallend onthechte indruk - alsof hij zijn hart en zijn ziel al lang geleden heeft ingekapseld. Na een nachtelijke confrontatie met een piepjong straathoertje (de verbluffende Sami Gayle) begint zijn versteende façade barsten te vertonen, en ineens neemt hij een besluit: hij begint zich te bekommeren.
Verwacht nu géén hartverheffend 'De leraar redt!'-drama, waarbij een bevlogen schoolfrik zijn leerlingen middels zinderende speeches tot grootse daden weet te inspireren, zoals in ‘Dangerous Minds’, ‘Stand and Deliver’ en ‘Coach Carter’.
‘Detachment’ is - u weze gewaarschuwd – een door-en-door-bittere, bijna ondraaglijk sombere film, die een fucking troosteloos beeld ophangt van het Amerikaanse schoolwezen.
Naast de indrukwekkende, ultra-ingetogen vertolking van Brody springt vooral de losse visuele aanpak van regisseur Tony Kaye (‘American History X’) in het oog: zijn stijl is hard-realistisch, maar de geanimeerde krijtbordtekeningen die zo nu en dan opduiken en de prachtige dialogen geven aan de film dan weer een verrassende poëtische touch, waardoor ‘Detachment’ op een vreemde manier tussen rauwe documentaire en ijle droom lijkt te fladderen.
‘You are the victims of a marketing holocaust!’ hoorden we Barthes op een bepaald moment tegen zijn studenten briesen, en we konden alleen maar denken: die is raak.
Bekijk de trailer:
