Review: dEUS - In A Bar, Under The Sea

'Ik probeer extreme evidenties in de muziek te vermijden,'  hoorde ik Tom Barman in Het Vrije Westen zeggen, wat een beetje als een extreme evidentie overkwam. Zoals Luc Nilis die zijn strategie samenvat als : 'In principe probeer ik de bal zo vaak...

'Ik probeer extreme evidenties in de muziek te vermijden,'
Tom Barman
Het Vrije Westen
Luc Nilis
Tom Waits
Captain Beefheart
'La paloma blanca'
dEUS
'In a bar, under the sea'

De nieuwe single 'Little arithmetics' bijvoorbeeld is een juweeltje dat de autoradio spontaan doet aanfloepen en waar iemand als Brian Wilson vast even voor aan de kant zal gaan staan. Even gezellig is het punky 'Memory of a festival', het geluid van aanzienlijk uit hun hum verkerende teenyboppers. 'Disappointed in the sun', waarin gast Piet Jorens hem op de piano van Jetje geeft, zwelt langzaam aan tot het 'Hey Jude'-proporties dreigt aan te nemen. Het broze klaagliedje 'Serpentine' lijkt er altijd te zijn geweest en 'Opening night', een anderhalve minuut durende, bruisende mini teenage opera, is iets dat Bowie ten tijde van 'Ziggy Stardust' over het hoofd moet hebben gezien.

Wie dEUS liever in de contramine hoort, haalt zijn hart op aan het Beefhearteske 'Fell off the floor, man' en 'Guilty pleasures', waarin Barman haast schuimbekt, met in zijn rug de sound van een razende bolide die ieder ogenblik een groepje nietsvermoedende scouts op zijn motorkap kan scheppen. Een seriemoordenaar heeft uitvoerig de blues op de porch van het huis waarin hij zoëven met een snoerloze Black & Decker een gezin met drie kinderen heeft doodgemarteld : zo klinkt de 45 seconden lang krakende en snerpende bluessong 'I don't mind whatever happens'.

'Roses' is zenuwtergende, maar uitermate opwindende teringherrie ('She leaves me, deceives me and takes those flowers just to please me) en de psychedelische road song 'Guilty pleasures' herinnert aan de Floyd ten tijde van Syd Barrett. 'Gimme the heat' is tegendraads en zeurderig in de strofes. Net een klein kind dat onwillig met zijn eten zit te spelen. Maar in de refreinen laat het zich paaien door de mooie strijkers en komt ons plots een meeslepende melodie tegemoet, de armen breed uitgestrekt.

Het komen en gaan binnen de groep heeft zo te horen weinig of geen wonden geslagen. Trouvé doet hier en daar nog mee (mmm, hier zit een carnavàlskraker in : Trouvé doet hier en daar nog mééééé ! Trouvééééé doet…), Stef Kamil zingt overal met hart en ziel (niet overdrijven, jongens) en Craig Ward ontpopt zich stilaan als nieuwe sterke man. Nekharen springen in de houding bij het door hem geschreven jazzy 'Nine threads', waarin op hartverkillende wijze in de universele eenzaamheid wordt berust. 'You got there too late, it's always so' stelt hij bitter vast, terwijl op de achtergrond Chet Baker weer een beetje uit het raam valt.

Een goede verstaander heeft natuurlijk maar een half woord nodig, maar wie nog altijd op een conclusie zit te wachten, raad ik aan diverse combinaties te proberen met de woorden 'klasse' en 'grote'