Review: dEUS - The Ideal Crash
De prachtsingle 'Instant street', waar de banjo klinkt alsof de snaren op een ribbenkast staan gespannen, gaf het al aan: 'The Ideal Crash' is de frontale botsing tussen de tegendraadse rock-'n-razernij van de groep dEUS en de bitterzoete pop die zij...
De prachtsingle 'Instant street', waar de banjo klinkt alsof de snaren op een ribbenkast staan gespannen, gaf het al aan: 'The Ideal Crash' is de frontale botsing tussen de tegendraadse rock-'n-razernij van de groep dEUS en de bitterzoete pop die zijn voorzitter Tom Barman dezer dagen ejaculeert. Barman wordt, laten we er geen doekjes om winden, met iedere dEUS-plaat beter. Op 'The ideal crash' vindt hij tien songs lang weer moeiteloos het tranquile oog van de storm. Het is daar dat hij - terwijl om hem heen de hel losbarst - de pakkende melodieën rustig uit zijn gemoed laat opkrinkelen.
Alzo wordt de balsturige, naar natgeregende Rottweilers riekende dEUS-sound van hemelse tunes bediend. Het begint magistraal met 'Put all the freaks up in front', smartelijk en mooi gezongen dwars door alle teringherrie heen. Iemand heeft er zelfs een wolkje Burt Bacharach-trompet in gesmokkeld. 'I saw you suffering, I know it hurts a lot but it's the first time', kreunt Barman en even later wordt de song door een machtige dildo van een fuzz-gitaar gepenetreerd. Fuck me sideways with a fresh pineapple, maar hier was ik al verkocht. En dan moest de schone sirene 'Sister Dew' nog langs komen drijven op een wolk van strijkjes, akoestische gitaren en wat ik voor een goeie ouwe Mellotron houd. Mijn gemoed dacht dat het in een hangmat lag, in augustus, rond valavond, wanneer het tijd is voor de aperitief-reefer. Dezelfde humeurmasserende behandeling wordt geboden door 'One advice, space', zij het dat de aperitief-reefer ondertussen zijn effect begint te sorteren want in de finale reiken de keyboards op vervaarlijk Vangelische wijze naar de sterren.
'Let's see who goes down first' begint bedaard met een loop van potten & pannen-percussie, maar zwelt traagzaam uit tot een hypnotiserende song die meer sfeer bevat dan het boudoir van Barry White op zaterdagavond, big, BIG lurrrrvve night, om aan het eind uit te barsten als de Etna na een extra lekkere wank van Moeder Natuur. Nog meer rough stuff wordt geboden door 'Everybody's weird', behalve een geheel eigen interpretatie van de Gallisch geformuleerde verzuchting 'l'enfer, c'est les autres' ook een bitsige lap Evil Ninja disco met een half instrumentaal refrein dat kans maakt ooit in een James Bond-film op te duiken, zij het voor die film waarin 007 aan een schofterige ziekte crepeert. 'If I said what's on my mind, there'd be not a soul around' krast Barman, en het klinkt of hij heeft zo-even besloten om na de opname zijn initialen in iemands voorhoofd te kerven met een bot en roestig pennenmes.
Even terzijde: na 'Hotellounge (be the death of me)' krijgt het hotelwezen er wéér van langs: 'The flyspecked windows and the stinking lobbies they'll remain all the same, all the same' gaat het in 'Instant street'. Met mijn ingesteldheid moet ik bij zoiets onmiddellijk denken: kan er nu nog altijd geen deugdelijke logies vanaf? Verder kan ik enkel zeggen dat 'The Ideal Crash' een uit pure klasse opgetrokken oplawaai is die het gros van de internationale concurrentie op haar plaats lazert: ongeveer vijfentwintig Alex Puissant-passen achter dEUS
