Review: Dinosaur Jr. op Best Kept Secret 2016
Dinosaur Jr. is al lang niet meer juniorjong, maar in de afdeling dinorockers blijven ze onze favoriete planteneters.
De niet al te fris ogende herbivoor J Mascis wordt tot bij zijn stoeltje voor de Marshalls geholpen, en zegt met die valiumstem van 'm dat hij ziek is, dat hij heeft overwogen om forfait te geven, maar dat hij uiteindelijk heeft beslist om toch op te treden. Hulde! 'The Lung' opent. Zo rond anderhalve minuut - als een begin van een melodie zich aandient - begint ons dat te dagen. 'Collapsed lung' rijmt op 'a doubt in everyone, en da's zowat de hele tekst'. Weet iemand al wat het betekent?
De eerste Mascis-solo begint. We zijn vertokken Ook goed: het doek achter de groep is nog van de 'I Bet On Sky'-plaat van 2012, terwijl er in augustus een nieuwe dino in de winkel zou moeten liggen. 'Goin Down', dat wij onlangs voor het eerst bij Jools Holland hebben gehoord, is daaruit een voorproevertje. Wij denken er eerder 'Hmm' bij dan 'Manmanman'. Maar goed, Dinosaur Jr. is meestal een langzame brander, heeft altijd als een oude stofzuiger geklonken, en van veel denken gaat hier trouwens niet veel in huis komen: zelfs tot midden in de Dinosaurtent zijn duivels en duivelinnen met oplichtende oortjes en plastic drietanden opgerukt.
Bassist Lou Barlow, die zich hier serieus uitslooft, mag zijn song 'Back to Your Heart' spelen. 'Solo!', staat in ons notitieboekje, hetgeen waarschijnlijk betekent dat Mascis er begon in te komen, of dat wij even tijd nodig hadden voor wij echt in deze rivier wilden stappen. Drummer Murph staat nergens in onze blocnote vermeld, maar in de jaren zonder hem was Dinosaur Jr. niet helemaal de echte Dinosaur Jr. 'Little Fury Things' was ooit onze eerste kennismaking met de groep, en de lichaamstaal van het lied heeft zo'n blijvende indruk gemaakt dat de song nog steeds in onze Daverende Dino Drie staat.
We staan ondertussen te pootjebaden in het Dinosaurwater, en de theorie van die oude filosoof die beweerde dat je niet twee keer in dezelfde rivier kunt stappen, blijkt klinkklare onzin. Dit is exact hetzelfde traagstromende water gebleven, en waarom er geen frisse duik in nemen, via 'Out There', 'Watch the Corners' en 'Start Choppin' - da's die met dat heerlijk zagerige refrein met 'I ain't tellin' you a secret / I ain't tellin' you goodbye', de bye-ye lekker hoog. En daarna nog 'Freak Scene'(!), waarin Mascis even soleert alsof hij rechtop is gaan staan en een uur ervoor nog 'Uitstekend. En met u?' heeft geantwoord op de vraag 'Hoe gaat het?'
Het moment
Voor ons de eindsprint 'Just Like Heaven'. Omdat we - mogelijk under the influence van de biertjes en de duivelswinst - twee minuten lang écht hebben gedacht dat het een lied van Dinosaur is en niet van The Cure. Aan het eind schreeuwt Lou Barlow erboven, en hij mag dat ook blijven doen in de korte, felle afsluiter 'Mountain Man', een lied over beren. Komt uit die titelloze debuutplaat zonder Jr.-uitgang, die u eens (opnieuw) moet beluisteren.
Robert Smith van The Cure is voor Mascis een grote invloed, de hardcore komt - denken we - van Barlow, en Murph is er al Murph, een kleiman van een drummer. Een legende was geboren, en wij hebben die legende nog eens gezien. Niks om in 2016 van achterover te vallen, maar we bespeurden overal in het publiek glimlachjes van herkenning die voor ons heel herkenbare glimlachjes waren. Ain't that enough?
