Review: Dinosaur - You're Living All Over Me
Intrigerend groepje. J. Mascis, Lou Barlow en Murph openen volgende week Futurama. Volkomen terecht, zo blijkt uit 'You're living all over me': er is een toekomst voor deze Young Americans, al blijft vooralsnog onduidelijk in welke woeste landschappe...
Intrigerend groepje. J. Mascis, Lou Barlow en Murph openen volgende week Futurama. Volkomen terecht, zo blijkt uit 'You're living all over me': er is een toekomst voor deze Young Americans, al blijft vooralsnog onduidelijk in welke woeste landschappen hun zoektocht naar het Perfecte Lawaai hen zal doen belanden. Het ronduit schitterende, achtervolgende 'Raisans' gaat alvast de juiste kant op: punky drums, een dikke korst vervormde gitaren en daaronder - godzijdank - een langzaam openetterende kanjer van een song. Om u een idee te geven: zanger Mascis klinkt soms als Neil Young, soms als een nét niet gekeeld varken; bas en drums lonken ongegeneerd naar Hüsker Dü. En het verschijnsel dat in modern studiojargon "productie" heet, moet hier plaats maken voor een ontwapenende gooi 'm-er-maar-op-benadering. De neveneffecten van een dergelijke aanpak laten zich raden: flink wat hardmetalen geluidsoverlast, slaapkamerexperimenten als 'Poledo', "recorded on 2 crappy tape recorders by Lou, alone in his room". Maar 'Little fury things', 'Sludgefeast' en 'In a jar' zijn verrassend opwindende uitstapjes naar Frustrationville, en alleen al het sublieme gejank van 'Kracked' verleent dit stel onaangepasten ruim bestaansrecht. Te volgen.
