Review: Disclosure (AB)
Het gebeurt weleens dat de Ancienne Belgique in een kinderopvang verandert, en dat de babysit zó boeiend is dat zelfs de ouders met plezier blijven hangen. Dienstdoende Ketnet-wrappers, maandag: Disclosure.
Het zijn zélf nog snotapen, de broers Guy en Howard Lawrence, maar leeftijd is slechts een getal. Zeker in het geval van Disclosure, het duo dat de housemuziek eerst naar de carwash bracht, alvorens er een verse motor in te steken. Maar het klooien met klanken, samples en kostbare schooltijd werpt nu ook zijn vruchten af: debuut 'Settle' is overal.
''White Noise' had alles: lange dansbenen, een sexy lichaam en een goddelijk gezicht.'
Jammer, maar helaas: het album is beter dan de liveshow. Niet per se omdat u 'live', in dit geval, met een stevige korrel zout moet nemen, wél omdat hun longinhoud nog te klein is om anderhalf uur lang een verschroeiend tempo aan te houden. Het Britse broederpaar verscheen nochtans fris aan de start: 'F For You' legde een eerste lijn dynamiet, 'When A Fire Starts To Burn' zorgde voor de explosie.
Alleen is maar alleen, en er is bovendien plek genoeg in hun tourbus: Disclosure miste een gastzanger(es). Sinead Harnett in 'Boiling' bijvoorbeeld, of Hannah Reid - de heilige strot van London Grammar - in het magische 'Help Me Lose My Mind': zwoele, elektronische ballads die, in tegenstelling tot de studioversies, niét onder de huid kampeerden. Waarom álle zanglijnen op een cassette stonden, maandagavond? Goeie vraag. Het antwoord: geen idee.
Zonde, maar de muziek van Disclosure is een excuus om te grinden en te twerken, en dat gebeurde wél: Howard Lawrence knalde met 'Tenderly' gouden euforie uit zijn synths, 'You & Me' (ook hier: waar was Eliza Doolittle?) blies een frisse wind door de schaamstreek, en het meesterlijke 'White Noise' had alles: lange dansbenen, een sexy lichaam en een goddelijk gezicht.
'Stimulation' en 'What's In Your Head' waren veel bot, weinig vlees, en 'Grab Her!' - uit de rommelbak van The Bloody Beetroots - was per ongeluk in de AB beland. Platte kak, vergeleken met de collectieve extase die 'Voices' en 'Confess To Me' losweekten: ogen toe, strot open, en gáán. Eén keer ging de decibelmeter vér in het rood: 'Latch', de beste Disclosuretrack, kwam, zag, overwon en zoog het fut uit uw stembanden.
Disclosure: veel clubhits, synths en percussie, weinig liveshow. Komt heus goed met dat tuinfeest van Chokri, eind augustus.
Het moment
'Latch', 'White Noise' en 'Confess To Me'. Maar ook: de knappe lichtshow, beeldschermen en projecties.
Het publiek
12-, 13-, 14-, 15- en 16-jarigen.
Quote
'Who knows this one?' - 'Latch' volgde, de rest is geschiedenis.
undefined
Tweet
