Review: Diverse artiesten - Transatlantik Loungin'

Nergens in mijn toch waarlijk indrukwekkend cv staat geschreven dat ik ooit zoude vallen voor muziek waar kop noch staart aan te krijgen is: na talloze beluisteringen van 'Transatlantik Loungin' 4' durf ik staalhard te beweren dat hier maar é...

Nergens in mijn toch waarlijk indrukwekkend cv staat geschreven dat ik ooit zoude vallen voor muziek waar kop noch staart aan te krijgen is: na talloze beluisteringen van 'Transatlantik Loungin' 4' durf ik staalhard te beweren dat hier maar één nummer op staat.

Maar het verveelt nooit.

'Transatlantik Loungin' 4' is - er zit een zekere logica achter - het viérde deel uit een reeks verzamel-cd's die door de structureel kierewiete Enrico Riva zijn samengesteld. Onderzoek van Günter Wallraff en een ploeg die nog op het dossier van de bende van Nijvel gewerkt heeft, heeft uitgewezen dat Enrico Riva niemand minder is dan Alfred Bos, de Lester Bangs light van de Lage Landen: hij heeft ze wel alle vijf maar ze werken achterstevoren. In de jaren tachtig was hij de sympathieke Johnny the Selfkicker van de journalistiek van beneden de Moerdijk, immer geïnteresseerd in muziek die een zekere zweverigheid niet uit de weg ging, om het zacht te stellen.

Verfrissend is ook dat ik van geen enkele artiest op deze plaat ooit gehoord heb. Mescalito heb ik op een vervelend feestje al wel eens tot mij genomen, maar dat het een groep was: nee. Yoshinori Sunahara, Zuco 103, Plastyc Buddha, Gotan Project: ze klinken als evenveel staties op de beevaart naar Tripland (vlak naast de kathedraal van Scherpenbeats) waar flinterdunne modellen en van progressieve gel stijf staande cultuurarbeiders de nieuwste trends al meteen geheel passé verklaren. De kick van het niks, die zijn enige relevantie haalt uit het feit dat Details en Wallpaper er al lovende artikels aan hebben gewijd: zoiets.

Groter dan het ego van Jürgen Verstrepen was mijn verbazing toen ik vaststelde dat dit een plaatje was waarnaar je blééf luisteren, en dat dan nog in alle omstandigheden. 't Is perfect behang om de stiltes op te vullen tijdens moeilijke gesprekken bij de relaatsietherapeuten, het schrobt een eind weg onder de douche en onder koptelefoon verstrekt het sensaties waarvan ik op mijn leeftijd dacht dat ze alleen chemisch op te wekken waren.

Op dit plaatje wordt op zijn Copperfields gegoocheld met genres: breakbeat, dub, jazz, 'intelligent' techno, latin en flarden soundtrack worden naadloos tot een geheel gebreid, dat zich in concentrische cirkels in de oorschelp nestelt tot de totale nirvana erop volgt.

Gotan Project mengt bijvoorbeeld de luie jazz van Gato Barbieri's soundtrack voor 'Last Tango in Paris' met een easy beat die er makkelijker ingaat dan de vinger van Maria Schneider in de achterdeur van Marlon Brando. Dat loopt dan geheel natuurlijk over in het ultracoole - beeld u Jeroen Roppe in, gehuisvest in een iglo aan de Noordpool - 'Love beat' van Yoshinori Sunahara, een Japanse vogel wiens monotone slow motion iets heeft, al ben ik zo chilled out op dit moment dat ik het niet meer zou weten. Maar koppijn!

Pink Floyd in Goa, zo ongeveer klinkt Tim 'Love' Tees (in een vorig leven nog drummer bij Katrina and the Waves, ik kan er ook niet aan doen) fantastische 'Twilight Reservation'. En qua soundtrack bij tantristische seks kan ik u Riva's eigen 'Casa Manana' aanbevelen: als Sting dit gekend had, dan had hij het nooit afgemaakt met Stewart Copeland.

't Is muziek die - en de mensen die mijn afkeer van deze kakkineuze arty fart kennen weten dat dit mij moeite kost - zijn roots heeft in David Byrnes 'My Life in the Bush Of Ghosts', het op vreemde ritmieken en lukrake woordsamples gebaseerde speaking in tongues-meesterwerk dat de smalle meer dan 20 jaar geleden samen met Brian Eno afscheidde.

Zelfs wij Vlamen spreken een aardig woordje mee: Plastyc Buddha is een Antwerps duo dat op het geheel doorschijnende 'Bain Mousse' dub en triphop mengt met een sambaritme, en met goed gevolg. Music to smoor joints by, prozac op subtiele beats, zo hip én hippie als Katmandoe in de jaren zeventig, maar met genoeg kwaliteit om een hele zomer hangmatsgewijs van te genieten.

Dat je harses na veelvuldige beluistering gewoon verdampt blijken te zijn moet je erbij nemen, de zen-achtige trance ook. Samengevat - want het is al middag en de hond moet nog ontwormd - een plaatje voor watjes, waaronder uw beaat glimlachende