Review: Diversen - Martin Scorsese Presents the Blues - dvd-box
Woke up this morning and felt tureluurs. Dat komt doordat wij de 7-delige dvd-box 'Martin Scorsese Presents the Blues: a Musical Journey' (meer dan dertien uur kijk- en luisterplezier) in één lange ruk hebben uitgezeten. Zonder evenwel ee...
Woke up this morning and felt tureluurs. Dat komt doordat wij de 7-delige dvd-box 'Martin Scorsese Presents the Blues: a Musical Journey' (meer dan dertien uur kijk- en luisterplezier) in één lange ruk hebben uitgezeten. Zonder evenwel een moment spijt te hebben gehad van die drieste onderneming! En dus bevelen we na de 5-delige cd-box-met-dezelfde-naam (Humo 3317 - herlees de recensie op de Humo-site) ook déze vorm van moderne geschiedvertelling graag bij u aan. Maar: goedkoop is het natuurlijk niet.
Ter memorie: vorig jaar werd de honderdste verjaardag van de blues gevierd en PBS Television (grofweg: het Amerikaanse Arte) vond dat het gepaste moment om Martin Scorsese aan te porren rond die verjaardag een aantal documentaires te (laten) draaien. In plaats van een saaie opeenvolging van feiten, namen, weetjes en data van archiefbeelden te voorzien (een aanpak die vele muziekdocumentaires lam slaat) vroeg kerncoördinator Scorsese aan bevriende collega's om hún aanvoelen van de blues te visualiseren. En zodoende vertelt de box niet de geschiedenis van het genre (over pakweg Blind Willie McTell, Barbecue Bob of de Piedmond blues-variant komt men nauwelijks iets te weten, daar zijn naslagwerken, verzamel-cd's en speciaalzaken voor) maar wel wat de muziek voor de cineasten betekend heeft. Ze kregen onbeperkt toegang tot unieke archiefbeelden en mochten die naar eigen goeddunken gebruiken.
Een korte voorstelling. Martin Scorsese leunt met 'Feel Like Going Home' het dichtst aan bij de traditionele documentaire: met muzikant Corey Harris gaat hij op zoek naar de oorsprong van de blues, en dat voert hem van de mythische Mississippi Delta en de plantages naar het Afrikaanse Mali.
Wim Wenders hangt zijn verhaal ('The Soul of a Man', een docudrama) op aan het woelige leven van zijn favoriete bluesmuzikanten: Blind Willie Johnson, Skip James en J.B. Lenoir, en laat daarbij onder anderen Lou Reed, Beck, Nick Cave, Jon Spencer en Bonnie Raitt de blues heruitvinden.
Clint Eastwood is een begenadigd acteur, regisseur en pianist - vandaar de portrettenreeks van een legertje bluespianisten in 'Blues Piano' - maar een luizig journalist: een gesprek (of dat nu met Ray Charles, Dr. John, Dave Brubeck of iemand anders is), vat hij onveranderlijk aan met 'Hoe ben je begonnen' of 'Waardoor raakte je geïnteresseerd in muziek?'. Ja, zó kunnen wij het ook! Maar charmant is het wel, en bovendien krijgt de onnavolgbare Professor 'Fess' Longhair - ooit hebben wij een poes naar de man genoemd - van Eastwood zijn rechtmatige plaats in de geschiedenis, en dát maakt natuurlijk alles goed...
In 'The Road to Memphis' vertelt Richard Pearce over (de vergane glorie van) bluesmekka Memphis, Tennessee, en hij gebruikt daartoe de terugkeer van B.B. King, Ike Turner, Bobby Rush en Rosco Gordon naar de stad (voor de uitreiking van de W.C. Handy Blues Hall of Fame Awards) als kapstok. Mooiste moment: het gesprek tussen een knorrige, verwarde Sam Philips en Ike Turner, die elkaar na jaren nog eens in de Sun Studio treffen.
Zwák is 'Warming by the Devil's Fire', de episode van regisseur Charles Burnett: een knullig en naïef docudrama, van gratuite namedropping kromgetrokken.
Neen, dán liever de meest hartverwarmende (en meteen ook beste) afleveringen uit de reeks: 'Red White & Blue' van Mike Figgis, over de Britse bluesboom en hoe enthousiaste, dan nog piepjonge Engelse muzikanten (Eric Clapton, Eric Burdon, John Mayall, Jeff Beck, Van Morrison, Steve Winwood, Tom Jones en co) de blues naar Amerika terugbrachten (die liefde waarmee ze vandaag de dag nog over de muziek praten!) en 'Godfathers and Sons' van Marc Levin, over een stel krasse knarren uit de begeleidingsgroep van wijlen Muddy Waters, die met de hiphoppers Chuck D, Common en wat goed Roots-volk de controversiële Waters-plaat 'Electric Mud' uit 1968 een hip nieuw jasje aantrekken. Toenmalig producer (tevens oud-Rolling Stones-manager) Marshall Chess mag tussendoor de geschiedenis van het Chess-label van zijn vader en oom mag vertellen.
Bij de extra's (per film): onder andere een interview met de maker (plus bio- en filmografie), outtakes, extra-songs (zoals in de Wenders-bijdrage: een knappe uitvoering van 'See That My Grave Is Kept Clean' van Blind Lemon Jefferson door Lou Reed), commentaar van de regisseur, de trailer die u al kent van de Humo-dvd en de tracklisting). En op de Nederlandstalige ondertiteling is, een absoluut zeldzame keer niet te na gesproken (Johnny Ace die Johnny Hayes wordt), niks aan te merken. Het is bij koop-dvd's weleens anders.
