Review: Django Django op Rock Werchter 2013 (The Barn)
Django Django bleek het snoepje waarvoor u uw hipste 'Made in Bangladesh'-plunje had aangetrokken. De band bedankte door u een enkeltje euforie cadeau te doen.
De melodieuze cavalerie genaamd Django Django rolde over Werchter. Het zijn bloemige subtieltjes, hun songs, maar live werd die sympathieke breekbaarheid ingeruild voor pompende, bass driven gerol met spierballen. Deed niets af aan de pret, hoor: Django Django bleef gewoon het indiesnoepje dat je mond een uur lang warmhield.
'Django Django was het indiesnoepje dat je mond een uur lang warmhield'
Die merkwaardige mix van hipster synths, pocherig gitaargeil en catchy zanglijnen wérkte in The Barn. 'Skies Over Cairo' bijvoorbeeld - licht bewolkt met mooi kleurende opklaringen, sms'te Rudi Vranckx me - was een vrolijk resumé van vijftig jaar popmuziek links van The Beach Boys. En afsluiter 'Silver Ray' was een epische, naar vers gekochte lust for life ruikend point final.
Hyperkinetisch, goedgezind en aandoenlijk jongensachtig: Django Django bleken de perfecte lui om The Barn te ver-indie-iseren - maar net zo goed oogden ze als de jongens met wie het bij valavond genoeglijk petanquen is, pastisje in je knuisten.
Het moment
'Default', natuurlijk: het soort song waar mijn balzak het spontaan op een goedbedoeld rimpelen van zet - echt, u had het moeten zien.
Het publiek
Zweet u thuis ook zo onbeschaamd?
Quote
'Jij bent toch een beetje de emo-homo van onze bloghut, hè.' Ik ben erg populair bij mijn collega's.
Tweet
