Review: Dolly Parton - Halos & Horns
Toen de vorige eeuw voor ongeveer driekwart verlopen was bevond ik mij op een avond in een boerengat waar ik de naam van vergeten ben (het begon met een L en eindigde op Euven) met geen enkele andere bedoeling dan er tegen overhandiging van een handv...
Toen de vorige eeuw voor ongeveer driekwart verlopen was bevond ik mij op een avond in een boerengat waar ik de naam van vergeten ben (het begon met een L en eindigde op Euven) met geen enkele andere bedoeling dan er tegen overhandiging van een handvol Belgische franken een spreekbeurt te geven.
Na mijn parlee gaf de moderator het woord aan één van de talrijk aanwezige brillemansen en zijn vraag luidde - ik citeer hem niet geheel verbatim - of Meneer De Spreker voor het verzamelde vulgus eens uit de doeken kon doen welke de criteria waren om te weten wanneer een muziekjournalist eigenlijk deugde.
Ik antwoordde dat iemand die in staat was een lp van Dolly Parton te bespreken zonder het over haar borsten te hebben wellicht verdacht kon worden van enig talent. Daarna kleedde ik me om in een nabije telefooncel en vloog in één ruk - het ijzelde namelijk op de E 40 - terug naar de hoofdstad van Europa.
Het toeval wil dat er deze week een nieuwe cd van Dolly de mijne werd. 'Halos & Horns' heet ze.
Op de cover ligt Dolly, beeldig gefotografeerd door de grote Annie Leibovitz, languit in het groene gras. Ze rust wellicht uit van de vele arbeid die ze in dit project geïnvesteerd heeft: niet alleen schreef ze tekst en muziek bij twaalf van de veertien songs die hier rug aan rug staan, maar bovendien nam ze ook de productie van het hele opus waar, dat een klein uur lang klinkt als een klaterend bergbeekje.
Want op het een beetje poppenkastachtige 'These Old Bones' na is Parton in heel goeden doen op deze 'Halos & Horns'. Wanneer ze een enkele keer niet voor auteur-compositeur speelt, zoals men in het Sabamees een singer-songwriter benoemt, doet ze mooie dingen met David Gates' 'If' en vooral met Led Zeppelins 'Stairway To Heaven', een song die niemand van ons eigenlijk zou morgen coveren tenzij hij Dolly Parton heet.
Maar de ware schatten op H&H zijn toch uit Dolly's eigen pen gevloeid. De titelsong is zo'n modderfukker van een country ballad dat Hank Williams Senior hem wellicht ook met graagte had geschreven; 'Not For Me' staat stijf van zelfmedelijden maar is qua ballad uit bijna uit hetzelfde hout gesneden als het niet genoeg te loven 'I Will Always Love You', terwijl 'Shattered Image' dan weer een prachtig verhaal biedt over de jonge Dolly die, gezeten op een brugje, steentjes gooit naar haar eigen beeltenis in het wateroppervlak, terwijl ze de toenmalige man uit haar leven toeroept: 'Don't Open My Closet If Your Own's Full Of Trash'.
Ondertussen wordt overal op deze plaat door allerlei fantastische koejongens wonderwel op allerhande gitaren, banjo's, fiddles en washboards gespeeld en hebben we o.a. ook nog recht op de pittige fuck yo-song 'I'm Gone', en het zeer country-getinte 'Ghequetst ben ic van binnen'-lied dat hier 'Dagger Trough The Heart' heet.
Waarna we als grand finale de 'Stairway To Heaven' opklimmen die Robert Plant en Jimmy Page voor haar klaargezet hebben.
Jawel, 'Halos & Horns' is een grote plaat van een grote artieste.
En dan zijn er die tetten, natuurlijk.
