Review: Dope D.O.D. op Feest In Het Park 2012
’t Groot lawaai (Nederlanders, ja) kwam met loeiende sirenes aangewaaid. Dope D.O.D. smeet al zijn agressie en demonische trekjes in een ratatouille. En u maar bouncen tot uw pint volledig leegliep.
Dopey Rotten, Jay Reaper en Skits Vicious – drie homeboys uit Groningen godbetert – reikten uit het niets aan de knieën van Odd Future en Death Grips. Alsof ze Skrillex hadden ingeschakeld als huurmoordenaar, gooiden ze al hun miserie te grabbel en gingen hun duistere baritons op zoek naar slachtoffers. Het wérkte, misschien oogden ze arrogant bij momenten, maar hey, deze jongens bepalen met hun geschifte raps wél de toekomst van de hiphop.
Hoogtepunt
De donderwolken braken een eerste keer open, maar daar maalde niemand om. De hoofdrol was weggelegd voor triumviraat Gatekeeper, Redrum enWhat Happend: dáármee haalde Dope D.O.D zijn slag thuis. Opgefokt door duivelse bezetenheid, kwam, zag, verblufte, explodeerde en overwon het Groningse trio. U bleef er verrassend stil bij (de tent was dan ook halfleeg), maar toen de heren alcoholische dranken bovenhaalde, smeekte u om een slok. Zo werkt het niet, mensen.
Dieptepunt
We zagen een zestienjarige met lederen mocassins (veterloze, dan nog!) dansen alsof hij minutenlang werd geteisterd door stuiptrekkingen. Dat hij uit de maat sprong, nemen we hem niet kwalijk. Meer nog: we weten zelfs niet of er een ideale choreografie voor hardcore hiphop bestáát.
Blikvanger
Even angstwekkend als hilarisch: Skits Vicious, het bewijs dat die enge, eenogige pop uit Toy Story écht bestaat. Dan nog gezwegen van z’n buitenaardse haardos en maatje Jay Reaper, die met een hockeymasker alle hoeken van de tent opzocht. Alles leidt ertoe dat deze kekke jongens een fetisj hebben voor horrorfilms uit de eighties.
Quote
Misschien hebben alle Nederlanders een misvormd gebit, maar ze waren onverstaanbaar. Dat gebazel tussen de nummers door, in welke taal gebeurde dat? (Swahili, fluistert men alhier.)
Applausmeter
undefined
