Review: Dr. John - N'Awlinz: Dis, Dat or D'Udda
Als geen enkele dokter meer kan helpen, is er nog altijd Dr. John. Lammen laat hij weer lopen, krukken dansen, lijken The Funky Chicken doen. Drieënzestig is hij onderhand, Mac Rebennack, alias The Night Tripper, en hij mag dan grotere wallen on...
Als geen enkele dokter meer kan helpen, is er nog altijd Dr. John. Lammen laat hij weer lopen, krukken dansen, lijken The Funky Chicken doen. Drieënzestig is hij onderhand, Mac Rebennack, alias The Night Tripper, en hij mag dan grotere wallen onder zijn ogen hebben dan Jericho ten tijde van Joshua, hém krijgen ze niet neer. Even leek hij weggedeemsterd in schimmige zijprojecten, maar sneller dan iemand 'Brugpensioen!' kon roepen, staat hij er weer, en hoe. Heupwiegende funk, meeslepende blues, majesteitelijke spirituals en stompende gris-gris: de voodoomeester heeft van New Orleans' muzikale erfgoed een love potion gebrouwen waar zelfs de net tegen je voordeur gespijkerde paardenkop niet onbewogen bij blijft.
Steek dan ook de loftrompetten, pluk de gitaren, verzamel de geesten van Fats Domino, Dave Bartholomew, The Meters, The Neville Brothers, Professor Longhair en Allen Toussaint en zeg Dr. John dat hij de toetsen aanslaat, en je krijgt 'N'Awlinz: Dis, Dat or D'Udda', zowat de beste plaat die hij in decennia heeft gemaakt. Van de formidabele, gedragen versie van 'When the Saints Go Marchin' in' - een versie zoals je nooit gedroomd had er nog één te krijgen - over 'Lay My Burden Down', dat je gênant veel zin geeft iemand, om het even wie, te gaan begraven om toch maar heupwiegend achter de kist aan te kunnen stappen, tot het dreigende 'Marie Laveau' (de mythische Witch Queen lives), het formidabele titelnummer 'Dis, Dat or D'Udda', waar de geest van Lowell George 'Thanks I'll Eat It Here'-gewijs even over komt waaien en waar superieur stotende funk ons deel is, tot het vrolijke 'Chickee Le Pas' met Cyrille Neville en The Mardi Gras Indians, het gewéldige 'The Monkey (Speaks His Mind)' van Fats Domino's briljante kompaan en vroegere bandleader Dave Bartholomew, die hier een begenadigde mean trumpet steekt terwijl Dr. Johns stem danst en springt...
Als mijn tram er niet aankwam, had ik u zeker nog op 'I Ate Up the Apple Tree' gewezen, waar Randy Newman zich mee moeit, het succulente 'You Ain't Such a Much' (met Willie Nelson), BB King en Clarence 'Gatemouth' Brown die het scabreuze verhaal van de 'Hen Layin' Rooster' vertellen, Johns rollende piano die 'Stakalee' begeleidt, 'St. James Infirmary' met de heerlijke stotende Wardell Quezergue Horns, de 'geriatische rap' 'Time Marches On', alweer met BB King en Willie Nelson, en ik vergeet er. U zei? Ik vergeet er absoluut géén. Ik vergeet hier nooit nog één track van, en wil iemand op een knop drukken om die belachelijke wiebel uit mijn heupen te krijgen en die domme grijns van mijn gezicht.
Do you know what it means to miss 'N'Awlinz'? Laat het u niet overkomen.
