Review: Dreamcatcher
Eigenlijk mag u deze recensie gerust overslaan: hoe minder u over 'Dreamcatcher' weet, hoe beter. Het op een roman van Stephen King gebaseerde 'Dreamcatcher' gaat van start als - Spoiler! Spoiler! - een vrij normale paranormale thriller over vier jeu...
Eigenlijk mag u deze recensie gerust overslaan: hoe minder u over 'Dreamcatcher' weet, hoe beter. Het op een roman van Stephen King gebaseerde 'Dreamcatcher' gaat van start als - Spoiler! Spoiler! - een vrij normale paranormale thriller over vier jeugdvrienden die uw intiemste gedachten kunnen lezen; en daar smijten de makers dan achtereenvolgens een brok jeugdsentiment, een hoop scheten en boeren, een slijmerig wormbeest met scherpe tandjes, een gecrashte ufo, een getikte generaal (een met vervaarlijke wenkbrauwen uitgeruste Morgan Freeman), een reeks luchtbombardementen, en een legertje boosaardige aliens tegenaan die de menselijke anus als transitcentrum bezigen. Het resultaat is - je zou het in je wildste dromen niet kunnen verzinnen - een uitzinnige kruising tussen 'Stand By Me', 'Dumb and Dumber', 'The Thing', 'The Hidden', 'Independence Day' en 'Men In Black'. Normaal gezien kan geen enkele film zoveel bruuske plotwendingen overleven, maar 'Dreamcatcher' speelt 't makkelijk klaar. Begrijpelijk ook als je ziet wie het roer in handen had: regisseur/scenarist Lawrence Kasdan schreef eerder mee aan 'Raiders of the Lost Ark' en 'The Empire Strikes back', en co-scenarist William Goldman (van 'Misery', 'Marathon Man' en tientallen andere classics) hoef je natuurlijk ook niks meer te leren. 'Dreamcatcher' is precies het soort funfilm dat wij op een luie zaterdagavond in de Kinepolis willen zien met een doos crackers op de knieën en een stel mooie grieten binnen armbereik. In realiteit zagen we hem op een maandagochtend in het gezelschap van een legertje Belgische filmjournalisten, maar zelfs dát kon de pret niet bederven. Kun je nagaan!
