Review: Dredd 3
Zeventien jaar na de archislechte en zwaar geflopte versie met Sylvester Stallone heeft Hollywood zich aan een nieuwe verfilming gewaagd van de Britse comicbookserie over Judge Dredd, de futuristische strafrechter die een heel persoonlijke betekenis geeft aan het begrip snelrecht: schuldig verklaarde misdadigers krijgen ter plekke een hoop lood in hun bast.
Maar zie: ook ‘Dredd 3D’ kwam er aan de Amerikaanse box office maar bedonderd vanaf. Voor de actie hoeft u wat ons betreft niet te gaan kijken: regisseur Pete Travis (‘Omagh’, ‘Vantage Point’) gebruikt het gegeven van SLO-MO, een trendy drug die maakt dat de gebruiker de realiteit extra traag ervaart, alleen maar als een excuus om uit te pakken met een reeks overdreven gestileerde slowmotionscènes die zelfs nog saaier ogen dan de geeuwcinema van Zack Snyder.
Over de prestatie van hoofdacteur Karl Urban, straks te zien in ‘The Loft’, kunnen we dan weer weinig zinnigs zeggen: aangezien Dredd zijn Robocop-achtige helm Stig-gewijs geen seconde wil afzetten, zie je slechts twee acterende mondhoeken. Alles bijeengenomen moet ‘Dredd 3D’ op alle vlakken de duimen leggen voor ‘The Raid’: die film hanteerde ongeveer dezelfde pitch (flik zit klem in wolkenkrabber), maar was duizend keer energieker, vinniger en entertainender.
Bekijk de trailer: