Review: Edie Brickell - Volcano
U zult ons niet horen beweren dat wij reikhalzend naar de nieuwe cd van Edie Brickell uitgekeken hebben. Ja, 'What I Am' was een leuke radiohit en niet iederéén kan Bob Dylan tot zijn fans rekenen, maar na tien jaar moederen over kinderen e...
U zult ons niet horen beweren dat wij reikhalzend naar de nieuwe cd van Edie Brickell uitgekeken hebben. Ja, 'What I Am' was een leuke radiohit en niet iederéén kan Bob Dylan tot zijn fans rekenen, maar na tien jaar moederen over kinderen en echtgenoot Paul Simon was Brickell eigenlijk een beetje vergeten door God en de wereld.
Voor 'Volcano' heeft ze haar folkrockende begeleiders The New Bohemians niet bijeengetrommeld: ze leerde zelf gitaar spelen en het resultaat is een hartverwarmende plaat met een organischer en rootsier geluid. In de gezapig kabbelende opener 'Rush Around' mijmert Edie - met een schoolmeisjesstem die aan Rickie Lee Jones doet denken - toepasselijk over zin en onzin van haast en spoed. In 'The One Who Went Away' hangen herfstnevels: het Texas waar Brickell opgroeide is ver weg. De dromerige arrangementen van producer Charlie Sexton, bekend van onder meer Lucinda Williams, herinneren aan Daniel Lanois; vooral de perfect gedoseerde stiltes, dan.
De hoogtepunten op 'Volcano' heten 'I'd Be Surprised' - op de jazzy intro volgt het stevigste nummer van de cd - 'Came A Long Way', met Sexton in een glansrol op elektrische gitaar, en 'What Would You Do', met de wrange regels 'What would you do. If you were me. When it's suicide to stay en murder to leave'.
Nummers als 'Not Saying Goodbye' - Sheryl Crow Light - of 'Take A Walk' - een wat melige oproep om de televisie af te zetten en een stapje in de wereld te zetten - wegen ons dan weer wat te licht, maar dat staat ons eindoordeel niet in de weg: fijn plaatje waar wij deze winter nog heel vaak met plezier zullen naar luisteren.
