Review: Editors op Rock Werchter 2010 (Main Stage)
Van goedbedoelende Joy Division-kloon tot superbe festivalband: Editors pakte vrijdagavond hoogst professioneel de wei in. En deed er een strik om die 'Papillon' heet: een nummer om uw eerste kus bij te geven.
Het optreden
Was het de vermoeidheid - twee dagen ver, en her en der begint toch al een spiertje te zeuren? Pintje te veel uit, of eentje te weinig? Zat de plotse zinnenprikkelende verschijning van onze favoriete Humo-secretaresse op de wei (dot van een jurk, Emmeke!) er voor iets tussen? Of hadden we er simpelweg te véél van verwacht? Feit is dat onze mentale voorbereiding op het optreden van Editors gepaard ging met een knoert van een spanningsboog, als de Kemmelberg zo hoog, maar dat we uiteindelijk met een zeurderig gezoem in het hoofd achterbleven.
Begrijpt u ons niet verkeerd: Tom Smith en de zijnen valt geen spat te verwijten. Amper drie platen ver en al kunnen uitpakken met een greatest hits show die - want: zeer doorleefd gebracht - geen gemakkelijkheidsoplossing is: petje af. En wat stonden wij - hittegolf of niet - weer te koukleumen bij Smokers Outside Hospital Doors', een mindfuck van een nummer. Hoe herinnerden we ons weer dat Bones', Munich' en The Racing Rats' vluchtheuvels zijn waar het fijn op crashen is. En mogen we Papillon' een nummer noemen om uw eerste kus bij te geven, zonder dat u ons al te ostentatief uitlacht?
Maar ergens ontbrak er dus iets - voor ons toch. Misschien werden de theatrale maniertjes van Tom Smith ons iets te veel? Ach nee: de drie platen van Editors zijn té trouwe reisgezellen geweest: we hadden het onmogelijke verwacht.
Hoogtepunt
Tijdens No Sound But The Wind' zoomde een cameraman gevat in op een mannelijke fan die - ogen ten hemel gericht, lippen in een verzaligde krul - bepaald extatisch meezong. Het leverde hem meermaals een open doekje op van de volledige wei. Volgend jaar in een of andere package deal, Schuur?
Quote
'You came on your own / That's how you'll leave' - twee simpele regeltjes uit An End has a Start' die ons hart telkens weer doen kraken als een stukje kroepoek.
