Review: Episode III: Revenge of the Sith

'Episode III: Revenge of the Sith' staat alweer niet op het niveau van de oorspronkelijke 'Star Wars'-trilogie, maar eindelijk - eindelijk! - komt er dan toch wat van de aloude magie vrij die we ons zo goed herinneren uit onze kinderjaren, toen we ...

'Episode III: Revenge of the Sith' staat alweer niet op het niveau van de oorspronkelijke 'Star Wars'-trilogie, maar eindelijk - eindelijk! - komt er dan toch wat van de aloude magie vrij die we ons zo goed herinneren uit onze kinderjaren, toen we aan het handje van poatjen onze allereerste 'Star Wars'-sensatie beleefden. 'Episode III' telt zelfs een handvol Pieken die gerust naast het 'Ik ben uw vader!'-topmoment uit 'The Empire Strikes Back' kunnen staan, - en dat wil toch wat zeggen. Minder goed is dat 'Episode III' - vooral in het eerste uur - nog steeds aan dezelfde kwalen lijdt als 'The Phantom Menace' en 'Attack of the Clones', zijnde: te veel digitaal kabaal, te veel klunzig geflikflooi tussen Anakin en Padmé, te veel lachwekkende vertolkingen (hilarisch: acteur Hayden Christensen die, wanneer hij ontreddering dient te vertolken, er niets beter op vindt dan theatraal in een futuristische stoel neer te zijgen), en té veel pijnlijk-idiote nonsens (Obi-Wan die als een professionele jockey plaatsneemt op een flink uit de kluiten gewassen reptieldier en zich aan een soort springconcours waagt!). Het keerpunt ligt rond de negentigste minuut, wanneer de Clones op bevel van Kanselier Palpatine (Ian McDiarmid) Order 66 beginnen uit te voeren: ineens verandert 'Episode III' van een irritant speciale-effectencircus in een stikdonkere tragedie waarin de trotse Jedi-ridders fameus op hun wammes krijgen (Wat Order 66 betekent? Ga kijken en huiver!). Dat 'Revenge of the Sith' zo láát losbarst, is misschien wel normaal: pas hier vinden de prequels écht aansluiting bij de gebeurtenissen uit de allereerste 'Star Wars' uit 1977. George Lucas, die zich de laatste jaren iets te veel liet kennen als digitale effecten-profeet, wordt op de valreep eindelijk ook weer een beetje cineast, zoals valt te merken aan een reeks echt goeie parallelmontages die even hard knetteren als de bliksemstralen uit de vingertoppen van Lord Sidious (het tragische adieu van Mace Windu! De kraambedscène!). Zelfs de acteurs, die hun mimiek tot nu toe noodgedwongen beperkten tot het occasioneel optrekken van de linkerwenkbrauw, lijken ineens bevrijd van het keurslijf van de blue screens: 'You were the chosen one!' horen we de schorgeschreeuwde Obi-Wan (Ewan McGregor, mét overslaande stem) uitroepen tijdens het ultieme, nu al klassieke, in een passende apocalyptische vlammenzee gesitueerde duel met Anakin (blauwe lichtsabel tegen blauwe lichtsabel!): kippenvel gegarandeerd. Het is de formidabele ontlading van een - laten we eerlijk blijven - lichtjes teleurstellende trilogie. Het is nu overigens echt wel welletjes geweest: laat de lichtsabels nu maar zachtjes uitdoven. Het ga je goed, Obi-Wan Kenobi, en - zouden we het nog één keer zeggen? Ja! We zeggen het!! May the force be with you!!!