Review: Faith No More - Angel Dust
De hoes: vooraan een foto van een aan coke verslaafde zwaan, achterop een kransje dode kippen en het karkas van een koe. Typisch Faith No More. Wat FNM van andere hardrockgroepen en harde rockgroepen onderscheidt (nuance muss sein) en wat h...
De hoes: vooraan een foto van een aan coke verslaafde zwaan, achterop een kransje dode kippen en het karkas van een koe. Typisch Faith No More. Wat FNM van andere hardrockgroepen en harde rockgroepen onderscheidt (nuance muss sein) en wat hen - laat ons er geen bandana's om winden - zoveel beter maakt dan de concurrentie, is hun swing, hun gevoel voor humor, de cocktail van extreem verschillende personaliteiten (vijf Mike Pattons in FNM leveren steriele punktrash op, en vijf Ugly Big Jim Martins de ergste heavy metal denkbaar), en niet in het minst hun fuck you-houding.
Mike Patton zingt over zijn plotse macht als popvedette over wereldprobleempjes, over de psychologische spelletjes die mensen met elkaar spelen om het leven door te komen. De overige monstertjes van FNM beuken wild genoeg om Patton aan zijn ware roeping te herinneren: stampen en spuwen op alles dat toevallig binnen fluimbereik vegeteert. 'Land of Sunshine' (even sarcastische titel als indertijd hun 'We care a lot'), met z'n loeiharde stomp, z'n grappige oneliners en het waanzinnige gelach in de outro, laat weinig twijfel over waar FNM heen wil. Naar Metalland, waar Big Ugly Jim in 'Caffeine' het ene hardrockcliché aan het andere kan breien zonder dat het stoort. Naar het niemandsland van 'Midlife Crisis': een hypnotische beat, een gelaagde song, Patton die zingt en sist als een serial killer, en opent met het typerende verzoek 'Go on and wring my neck!'. 'Everything's ruined' klinkt nog destructiever dan z'n titel en 'Malpractice' klinkt alsof Stormin' Norman in de Golf alsnog Plan B lanceert: take no prisoners. Het is slechts een goeie riff, maar hier en nu volstaat dat.
'Kindergarten' is de droom van een peuter op acid. Goeie song (maar thuis stiekum naar ouwe Uriah Heep-platen geluisterd?), behalve de synthesizer van Roddy Bottum, die ook op andere nummers minstens één noot teveel op z'n zang heeft. Op 'Be agressive' ratelt Patton in sneltreinvaart door, maar vergeet de song. Kan gebeuren. 'Crack Hitler' heeft vooral een fantastische titel. 'Smaller and smaller' lijdt een beetje aan een Black Sabbath-complex (wil iemand Big Ugly Jim eens aan de leiband leggen?).
Maar net als je denkt, ja, nu weet ik het wel, zijn er de typische FNM-extraatjes die je op het verkeerde been zetten: 'RV', een dreigend gezongen kinderliedje, en het thema van de ouwe film 'Midnight Cowboy'.
Ze points of ze Belzjun zjoerie
Matt Walace
Mister Proper
